Aangrijpende verhalen 2: Kim heeft een sociale angststoornis

23 reacties / LIFE, LIFESTYLE, PERSONAL / Door

aangrijpende verhalen

 Kim heeft een sociale angststoornis en is daardoor 4 jaar ziek: Op woensdag heb ik een rubriek op Kellycaresse.nl waarin aangrijpende verhalen van bezoekers worden gedeeld. Op het oproepje kwamen prachtige verhalen binnen, zowel anoniem als mensen die dit met hun eigen naam willen delen. Iedere woensdag kunnen jullie hier een nieuw aangrijpend verhaal lezen, ook kun je je nog steeds opgeven om je verhaal in te sturen. Vandaag heb ik het aangrijpende verhaal ingestuurd gekregen van Kim. Kim heeft last van een sociale angststoornis die haar leven erg belemmert. Ze is daardoor erg bang dat mensen haar afkeuren. Ze is daar zo bang voor dat ze daardoor liever binnen blijft en daardoor wordt ze erg beperkt in haar leven. Dankjewel dat je je verhaal wilde delen Kim. Ben je benieuwd naar haar verhaal? Lees dan verder.

 Kim heeft een sociale angststoornis en is daardoor 4 jaar ziek

Kim:  “Als ik in een omgeving ben waar andere mensen zijn, ben ik bang dat zij me afkeuren. Ik ben bang dat ze me dom of lelijk vinden en voel me onhandig in sociale situaties. Als ik bijvoorbeeld in de rij sta voor de kassa en iemand dringt voor, durf ik daar niets van te zeggen omdat ik daarmee de aandacht op mezelf vestig.”

Ik vindt het lastiger om in een groep met bekenden te zijn dan in een groep met vreemden: “Vreemden weten nog niet hoe ik ben, zij verwachten nog niets van me. Bij bekenden voel ik me gedwongen om hun eventuele goede indruk van me in stand te houden.” Ik ben ook bang voor de kritiek van anderen. “Ik ben heel perfectionistisch, want als ik iets niet goed doe, kunnen mensen kritiek op me hebben en dat betekent dat ik waardeloos ben.” Contact met anderen levert veel stress op. “Ik ben uiteindelijk zo’n beetje alle sociale situaties gaan vermijden: vriendschappen, een relatie, ik doe niets met mijn vrije tijd, heb mijn opleiding niet afgemaakt, enzovoorts. Ik ben bang dat ik afga, dat er een oordeel over me wordt uitgesproken. Dat is beangstigend, omdat ik mijn eigenwaarde koppel aan wat anderen van me vinden.”

Tijdens de slechtere periodes van mijn fobie wilde ik het liefst thuis blijven en niets te maken hebben met de buitenwereld; geen journaal, geen krant, niets! “Als ik stilstond bij wat er in de wereld allemaal gebeurde, kwam ik tot de conclusie dat ik niets met mijn leven deed, dat ik niets betekende, en dat was heel pijnlijk.”

Ik moet leren mezelf complimenten te geven en complimenten te accepteren. Ik heb een groepstraining gevolgd waarbij ik leer dat mijn eigen gedachten mijn angst in stand houden. Die gedachten leer ik te veranderen. De opdracht die ik mezelf nu heb gegeven: aanwezig zijn met kerst bij mijn vriend, iets wat ik heel erg moeilijk vindt, omdat ik daarmee de aandacht op mezelf vestigt. “Zodra het gesprek over koetjes en kalfjes gaat, weet ik gewoon echt niet wat ik moet zeggen. Als ik met iemand praat, vraag ik me ook af welke mening ik volgens diegene moet hebben en hoe hij of zij wil dat ik me gedraag.” Vroeger dacht ik dat ik een probleem wás, nu weet ik dat ik een probleem héb. Er zijn enkele mensen die ik heb toevertrouwd dat ik een sociale fobie heb. Ze waren erg verbaasd, hadden dat niet verwacht en nooit aan me gemerkt.

Ik heb ook geleerd dat mijn gedachten mijn gevoelens beïnvloeden en niet andersom. Dat automatisch negatief denken, dat moet ik afleren. Ik heb de overtuiging dat ik er vanaf kan komen. Ik schaamde me eerst voor mezelf, maar ik kan nu zeggen dat ik redelijk normaal ben. Die overtuiging groeide toen ik via Triversum voor het eerst in contact kwam met lotgenoten. Ik ben er niet meer van overtuigd dat ik een mislukkeling ben. Ik ben realistischer gaan denken, heb meer mensen om mij heen en ik realiseer me dat er niks mis met mij is. Ik ben mijn vriend hier ook heel dankbaar voor want zonder hem had ik nooit zoveel stappen gezet.

Helaas was dit niet alles. Toen ik 14 was had ik altijd hoofdpijn. Ik was hier een paar keer voor naar de dokter gegaan maar hij zei dat het bij mijn pubertijd hoorde. Ik heb er maanden geen aandacht aan geschonken. Toen ik meerdere keren per week flauwviel op school en mijn eigen dokter op vakantie was besloot ik naar een andere dokter te gaan. Die verwees me gelijk door naar het ziekenhuis.

Ik had een afspraak bij de kinderarts. Hij wist niet goed wat het was en ik moest een MRI scan en bloedprikken. Ik had er een goed gevoel over en had niet verwacht dat er iets mis zou zijn, ook omdat de arts zo positief was. 2 weken later kwam de uitslag. We moesten naar het ziekenhuis en nog voordat ik de deur kon sluiten glipte het zijn mond uit. “Je hebt een tumor”. De grond zakt weg onder je voeten en duizenden vragen schieten door je hoofd, “Ga ik dood?”. Hij stelde mij meteen gerust dat ik niet dood zou gaan en dat ik geen Kanker heb. Ik heb een tumor op mijn hypofyse.

De hypofyse is een klein orgaan, meestal ongeveer zo groot als een erwt, dat onder aan de hersenen ligt in een holte in de schedelbasis achter de oogkassen. Precies boven deze holte ligt de kruising van de oogzenuwen. De hypofyse is verder verbonden met een deel van de hersenen. De hypofyse heeft een belangrijke functie als hormoon producerende klier. Door afgifte van verschillende hormonen regelt de hypofyse de functie van een groot aantal andere hormoon producerende klieren zoals de schildklier, de bijnier en de geslachtsorganen. Daarnaast speelt de hypofyse een belangrijke rol in de waterhuishouding. Wanneer er in de hypofyse een gezwel of tumor ontstaat is deze bijna altijd goedaardig.

Symptomen

  • Vermoeidheid
  • Lage bloeddruk
  • Hoofdpijn
  • Verandering in gewicht
  • Dorst
  • Veel plassen
  • Geen regelmatige ongesteldheid
  • Snel koud hebben
  • Snel achteruit gaande ogen
  • Flauwvallen

Je kunt je voorstellen dat ik me een tijd totaal niet goed voelde. Ik had nergens zin in en was vooral verdrietig. Het is niet niets, een 15 jarig meisje met zo’n ziekte. Ik moest elke maand naar het ziekenhuis voor controle, en er is meerdere keren overlegd om mij te laten opereren. Gelukkig is het van een operatie nooit gekomen omdat ze mijn oogzenuwen konden raken, waardoor ik blind kon worden.

En hoe gaat het nu met mij?

Nu gaat ‘t wel. Ik ben vorige week bij een oogarts geweest en die heeft mij verteld dat ik een te hoge druk op mijn ogen heb. Daar heb ik over gelezen dat je er veel misselijk van word en altijd hoofdpijn hebt, precies de symptomen die ik op het moment heb. Een afspraak bij mijn arts heb ik bijna een jaar uitgesteld omdat ik niet weer slecht nieuws wou horen, maar nu kon ik niet anders. Dus, 3 Februari had ik een afspraak en moest ik bloedprikken. Daaruit bleek jammer genoeg dat mijn prolactine gehalte weer was gestegen en mijn tumor dus is gegroeid. Mijn medicatie moet helaas weer omhoog.”

Dankjewel Kim voor het delen van dit openhartig mooie verhaal. Ik heb het vol bewondering gelezen en ik ben je heel dankbaar dat je dit wilt delen met mijn bezoekers. Ik wil je veel geluk en sterkte wensen voor de toekomst. Wat vonden jullie van het verhaal van Kim? Lezen jullie herkenning, vanuit jezelf of door iemand om je heen? Wat zou je Kim als boodschap mee willen geven? Laat je comment achter in de comments van dit artikel.

Liefs Kelly.

Volg mij via Bloglovin’ , Twitter , Instagram of Facebook of Youtube.

Volg mij via Bloglovin', Instagram of Facebook of Youtube.


Meld je gratis aan voor de Kel-E-Mail en ontvang toffe bonussen, exclusieve content en elke twee weken een feestje in je mailbox

 

dit veld niet invullen s.v.p.

23 gedachten over “Aangrijpende verhalen 2: Kim heeft een sociale angststoornis”

  6. Kim

    Dankjewel Kelly, voor de kans die je me gaf om mijn verhaal te vertellen. En lieve bezoekers, bedankt voor de lieve reacties!

    Liefs, Kim

  8. Susanne

    Jeetje wat heftig! Ik vind het altijd nog zo bijzonder met sommige psychische ziektes, dat mensen er heel erg last van kunnen hebben maar dat de omgeving er eigenlijk (bijna) niets van merkt. Ik vind het erg knap dat je dit durfde te delen en ik wens je het allerbeste!
    Susanne onlangs geplaatst…Eetdagboek 11 maart 2014My Profile

  10. Lauriëtte

    Heftig verhaal. Wel herkenbaar dat gevoel dat je bij bekenden moet ‘presteren’ en je bij vreemden gewoon jezelf kan zijn. Maar vooral het gedeelte over de tumor vind ik heftig.. Hoe gaat dat nu verder? Gaat die vanzelf weg? Sterkte Kim!
    Lauriëtte onlangs geplaatst…Nieuwe Vans!My Profile

  21. Mirte

    Wat knap dat je het durft te delen, Kim. Ik wens je heel veel sterkte toe in de strijd met jezelf, maar ook met je lichaam. Die 2 dingen samen maken het extra moeilijk lijkt me. Vergeet niet dat je de moeite waard bent. Dikke knuffel
    Mirte onlangs geplaatst…Ons Banana-taaltjeMy Profile

  23. edwin van vliet

    Dag beste Kelly

    Wat een prachtig stuk over sociale angst en dan met name de manier hoe je dat uitlegt. Er zouden zoveel mensen geholpen kunnen worden met het omgaan een sociale fobie als ze meer van dit soort artikelen zouden lezen.

    Het duizelt mij ook wel eens, hoeveel prachtige mensen zich depressief en sociaal angstig voelen. Daarom is het goed dat mensen, zoals jij en ik de wereld een klein beetje beter maken. Iedereen natuurlijk op zijn eigen manier, maar dit stukje spreekt mij erg aan.

    Ik heb zelf een Blog over gezondheid en gratis cursussen over o.a. sociale angst en verlegenheid overwinnen. Als je het leuk vind mag je eens op m’n site kijken: https://jouwnatuurlijkegezondheid.nl/2018/10/18/sociale-angst-en-verlegenheid-overwinnen/

    Zou je mij willen zeggen wat je er van vind? En als je denkt dat dit voor mensen van waarde kan zijn, mag je het delen op sociale media of op je site met mijn link erbij. Niks moet overigens.

    Keep up the good work! En een hele fijn dag en wie weet tot spreeks!

    Edwin

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.