Op woensdag heb ik een rubriek op Kellycaresse.nl waarin aangrijpende verhalen van bezoekers worden gedeeld. Op het oproepje kwamen prachtige verhalen binnen, zowel anoniem als mensen die dit met hun eigen naam willen delen. Iedere woensdag kunnen jullie hier een nieuw aangrijpend verhaal lezen, ook kun je je nog steeds opgeven om je verhaal in te sturen. Vandaag heb ik het aangrijpende verhaal dat ik ingestuurd heb gekregen van Melissa. Melissa leek een ernstige vorm van epilepsie te hebben met ernstige aanvallen die langer dan 1,5 uur konden duren. De medische wereld wist er geen raad mee, tot ze in gesprek ging met een psycholoog. Die sessies verhelderden alles, ik ben ontzettend onder de indruk van haar verhaal. Hoe een psychologisch probleem zoveel lichamelijke effecten kan hebben blijkt wel uit dit verhaal. Benieuwd naar het verhaal van Melissa? Klik dan op lees meer.
Epilepsie- of toch niet?
Melissa: Het begon ongeveer een jaar of vier geleden. Steeds vaker ging ik hyperventileren en viel ik flauw met daarbij epileptische trekjes. Aan het begin leek dit nogal onschuldig vooral ook omdat wanneer ik eenmaal weer wakker werd, ik me helemaal goed voelde op wat vermoeidheid na. Mijn naam is Melissa, 24 jaar oud en werd verdacht van epilepsie. Werd? Ja, werd.
Vanaf 2010 was het eigenlijk ieder weekend wel raak. Hyperventileren, daarna flauwvallen en als ik geluk had, kwam ik na een half uur weer bij, meestal in de ambulance met een naald in m’n arm. Ik werd via de eerste hulp doorverwezen naar de neuroloog, kreeg daar vooral veel vragen. Na een paar keer dacht de neuroloog dat het wel duidelijk was, er moest een EEG gemaakt worden, en vanuit die uitslag zou er gehandeld worden. Wat er op de EEG precies te zien was, was niet helemaal duidelijk maar dat er iets te zien was wel. Dus werd het gegooid op epilepsie en kreeg ik daar medicijnen voor.
We nemen een stap vooruit in de tijd, en belanden in 2011. Ondertussen zijn de aanvallen er nog steeds en worden ze steeds heftiger, 1,5 uur buiten westen zijn is nog kort. Het moment dat ik op de Intensive Care beland was eigenlijk de druppel; mijn moeder (ik kon letterlijk niet meer helder denken door alle medicijnen) eiste dat ik werd opgenomen in een kliniek die zich specialiseert in slaapproblemen en epilepsie. Daar zou ik een week lang intensief in de gaten gehouden worden en onderzoeken krijgen.
Daar eenmaal aangekomen en geïnstalleerd blijven de aanvallen ook komen, de medicijnen worden daardoor steeds verder opgehoogd. Ik kwam kilo’s aan, viel weer kilo’s af en kwam ze weer net zo hard aan. Mijn relatie was kapot, ik was depressief, had overal pijn en sliep het liefst 20 uur op een dag, helaas mocht dit niet. De ene week opname werden vier weken met maar een keer weekendverlof. In het begin van de 3e week stuurde de neuroloog me door naar de fysiotherapeut, door alle aanvallen waren er wat wervels in de knoop geraakt en was ik overal stijf. Tijd voor een paar flinke massages en iedere dag een warme handdoek in mijn nek. Na de fysiotherapie mocht ik rechtstreeks door naar de psycholoog. Dit was het begin van de oplossing van mijn probleem.
Ik was boos dat ik werd doorverwezen naar een psycholoog, ‘Ik ben toch niet gek?’ is wat ik toen dacht. De eerste sessie heb ik ook vooral niet gepraat. Voor mij was het duidelijk, ik ben ziek, geef me wat pilletjes, laat me slapen en ik kom er wel overheen. Gelukkig werd ik door de verpleegkundigen gepusht om te blijven gaan, 2 keer in de week moest ik er heen. Het tweede gesprek kreeg ik een andere aanpak waardoor ik ineens enorm de behoefte had om te praten over wat mij allemaal is overkomen. Van vroeger tot nu. Na ieder gesprek leek het beter te gaan met me, aanvallen bleven uit, medicijnen bleven op hetzelfde level, positief, want het werd dus niet nog verder opgebouwd. Ik praatte ontzettend veel over het verleden, de scheiding van mijn ouders speelde hierin wel de hoofdrol. Ik sprak vol trots over mijn moeder, die al die jaren zó goed voor haar 4 kinderen heeft gezorgd (en dat nog altijd doet), want wát een wereldmens is mijn moeder.
Maar de donkere kant van die scheiding, mijn vader en de problemen tussen mijn vader(+zijn vrouw) en mij hakten er toch wel in. In die tijd had ik al 2 jaar geen contact meer met hem, ruzie, scheldpartijen. Vroeger zijn er zóveel dingen gebeurd tussen mijn vader en zijn kinderen, het was duidelijk dat ik hier nu, in 2012, nog steeds niet mee kon dealen. Na vijf gesprekken met de psycholoog had ik nog altijd geen aanval gehad, na acht sessies nog steeds niet en was het duidelijk; Melissa heeft geen epilepsie, Melissa heeft gewoon zoveel problemen in haar hoofd en een trauma overgehouden aan vroeger, die zich uiten in epileptische aanvallen. De remedie? Vooral géén medicijnen, maar PRATEN. Praten helpt, echt waar! Ik werd na een maand ontslagen uit de kliniek. In 3 maanden tijd moest ik afkicken van alle medicijnen, dat was zwaar, maar lukte wel.
Nu, april 2014, ben ik al 2 jaar en 5 maanden vrij van aanvallen en medicijnen. Ik ben weer opnieuw begonnen met mijn studie, heb sinds kort een geweldig lieve vriend, kan lol maken, kan alles doen wat ik wil. Ik ben heel erg vatbaar voor stress maar kom hier altijd wel uit, hoe dan ook. Daarvoor wil ik mijn lieve vrienden, de kliniek, mijn neuroloog, maar vooral mijn lieve zussen en broer en bovenal mijn geweldige mama voor bedanken. Ik ben Melissa en ik voel me gelukkiger dan ooit.
Kelly: Dankjewel Melissa, voor het delen van je prachtige verhaal. Wat een heftige tijd heb jij achter de rug zeg, wat een diepe dalen heb jij gekend. Ik heb heel veel respect voor je verhaal, hoe je het met ons wilt delen en hoe je je ermee hebt leren omgaan. Ik wil je het allerbeste wensen voor de toekomst.
Jullie mogen je reacties achterlaten in de comments om je ervaringen te delen, te delen wat je vond van het inspirerende verhaal van Melissa, en vertellen wat je erover kwijt wilt. Misschien herken je je in punten van Melissa’s verhaal, van jezelf of iemand om je heen.
Ik ben nog steeds op zoek naar nieuwe aangrijpende verhalen, deze mogen jullie nog steeds naar mij mailen via Kelly@kellycaresse.nl. Wie weet komt jouw verhaal de volgende keer wel aan bod. Ik merk aan de reacties dat de verhalen veel bij jullie losmaken. Dat jullie erg onder de indruk zijn van de verhalen. Ook lees ik dat jullie elkaar hele mooie tips geven, het doet mij goed dat ik dit kan bereiken middels deze rubriek. Schroom dan ook niet om je verhaal nog in te sturen, dit mag ook anoniem.
Volg mij via Bloglovin’ , Twitter , Instagram of Facebook of Youtube.
Pfff, wat heftig om een stempel te krijgen die niet klopt, stoer vind ik deze verhalen altijd! Dat je zoiets durft te delen is zo knap!
Eline onlangs geplaatst…Budgettip! | Pure Lip & Cheek
Ik herken het heel erg dat je eigenlijk een verkeerde diagnose krijgt. Psychische klachten kunnen leiden tot zo veel lichamelijke klachten. Zo ben ik bijna 3 jaar overspannen geweest en heb ik diagnoses gekregen als fibromyalgie en ME/CVS terwijl dat helemaal niet aan de hand bleek te zijn. Gelukkig gaat het nu heel erg goed. Bizar. Fijn dat jij je verhaal hebt durven delen, blijkt dat ik (gelukkig) niet de enige ben hier in.
Suzanne onlangs geplaatst…Een Rustig en Gelukkig Leven.
Bedankt voor het delen! Wat een verhaal zeg! Ik ben heel blij voor jou dat je er zo uitgekomen bent zeg. Geniet maar van je geluk! X
Marion onlangs geplaatst…Respectloos in de bijstand
Wow! Heftig toch wat voor een extreme lichamelijke gevolgen psychische problemen kunnen hebben.
Melissa: ik ben blij voor jou dat het nu beter met je gaat.
Ilse onlangs geplaatst…Doen jullie dat ook?
Jeetje Melissa wat heftig. Zo frustrerend om verkeerde diagnoses te krijgen, soms heb ik echt het gevoel dat al die doktoren echt enorm laks zijn. Goed om te horen dat het nu weer helemaal goed met je gaat!
Lauriëtte onlangs geplaatst…Fitspiration #1
Wat heftig om te lezen. Ik wist dat psychische klachten konden leiden tot lichamelijke klachten, maar zo erg wist ik niet. Wel fijn dat het nu een stuk beter met je gaat!
Geertje onlangs geplaatst…Een Kijkje In Mijn Leven – Plog #5
Wat heftig zeg!
Maar herken het heel erg.. Dat psychische klachten leiden tot lichamelijke klachten.
En praten helpt inderdaad. Dat is ook wat ik nu voortaan doe, praten praten praten. Dat mensen maar gek worden van mijn verhaal prima. Maar het helpt wel!
Nicole onlangs geplaatst…De rem erop
Wat erg zeg, lijkt me enorm moeilijk om geen juiste diagnose te krijgen. Gelukkig heb je nu weer een fijn leven en gaat het een stukje beter. Liefs
Bibian onlangs geplaatst…Ik kan echt niet zonder…
Lieve melis!
Je bent een topper, Enorm trots op je!
Kanjer dat je je verhaal hebt verteld!
X!!
Wow wat een heftig verhaal! Wat ontzettend goed dat er toch een “medicijn” gevonden is, en dat het nu al weer zo goed met je gaat. Bijzonder, wat praten al niet kan doen.
Manon onlangs geplaatst…Ik kan echt niet zonder…
Jeetje, wat een enorm heftig verhaal. Onvoorstelbaar wat een effect je geest heeft op je lichaam. Fijn dat het nu beter gaat.
Jess onlangs geplaatst…Hocus pocus pilatus paf… alle groente weg! + recept
Nogmaals super dat je op jouw website ook aandacht geeft aan dit soort verhalen. Dankjewel!
ciao,
Janneke
Janneke onlangs geplaatst…Motivatiecadeaus: BLOND Amsterdam
Poeh wat een verhaal. Dat hakt er wel even in zeg. Wat heb jij veel ellende meegemaakt.
Wat fijn dat de oorzaak gevonden is, ongelofelijk he, wat psychische dingen lichamelijk kunnen aanrichten.
Goed om te lezen dat het nu al zoveel beter met je gaat!
Miranda onlangs geplaatst…iPhone: 10 tips
Jeetje, wat heftig. Ook omdat het eerste deel van je verhaal zo herkenbaar klinkt voor mij. Het gedeelte met wegvallen, aanvallen en de diagnose epilepsie heb ik ook gehad. En zelfde verhaal met de medicijnen: ik werd er alleen maar veel zieker van.
Bij mij is helaas oorzaak extreme pijn en vermoeidheid; dan zegt je lijf doei zoek het lekker uit.
Dapper van je dat je dit durft te delen, psychische problemen worden vaak als taboe of (nog erger) aanstellerij gezien. Super goed van je dat je zo eerlijk bent, misschien help je hier nog meer mensen mee 🙂
En jeetje, wat een verschil zeg; tussen die twee foto’s! Geweldig dat je je weer beter voelt, dat is je gegund na zo’n heftige tijd 🙂
Lisanneleeft onlangs geplaatst…Pluk het uur
Jeetje wat heftig zeg! Eigenlijk hebben de artsen gewoon een fout gemaakt!
Respect dat je dit met ons wilde delen.
@Kelly: ik vind dit 1 van jouw favoriete rubrieken. Keep up the good work!
Stoer van je melissa 🙂
Wat een heftig en bijzonder verhaal! Knap dat je dit wilde delen, veel geluk in de toekomst!
Graag wil ik iedereen bedanken voor zijn/haar lieve comments, en sowieso voor het lezen van mijn verhaal; heeft me heel erg goed gedaan!
Liefs, Melissa