Het bevallingsverhaal van Roxanne : Prenatale depressie

Roxanne: Het is tijd om mijn bevallingsverhaal op papier te zetten en met jullie te delen. Ik heb tijdens de zwangerschap niet echt opgezien tegen de bevalling of de bijbehorende pijn. Ik heb het idee dat ik mij goed heb kunnen voorbereiden en wij zijn zelfs samen op pufcursus geweest. Dat de laatste weken van de zwangerschap zo zwaar zouden zijn en de bevalling zo pittig had ik nooit verwacht. Vandaag deel ik mijn bevallingsverhaal met jullie. Het verhaal komt in twee delen online, de weken voor de bevalling en de bevalling zelf. Lezen jullie mee?

Het bevallingsverhaal van Roxanne

Zwangerschapsverlof
Ik ben eigenlijk altijd wel bezig met iets. Sinds ik mocht werken ben ik gaan werken en ik ben sindsdien ook niet veel langer dan 3 weken vrij geweest. Tijdens deze vrije weken ging ik op vakantie en plande ik uitstapjes met vrienden. Naar mate mijn verlof dichterbij kwam begon ik er steeds meer tegen op te zien. Wat ga ik in godsnaam allemaal doen met mijn vrije tijd?

Ik had het geluk dat mijn verlof rond de feestdagen begon. Hierdoor was ik de eerste weken lekker druk met de voorbereidingen voor de kerst, waren er veel mensen vrij en heb ik het huis van top tot teen schoongemaakt. Toen de feestdagen voorbij waren en iedereen weer fijn aan het werk ging begon ik mij steeds slechter te voelen. Ik nam het anderen kwalijk dat zij wel konden werken en dingen konden doen en ik de hele dag thuis zat. Ik maakte lijstjes met klusjes die nog gedaan moesten worden, maar door mijn dikke buik ging dit steeds moeizamer. De zwangerschap beperkte mij en ik werd er boos en chagrijnig van.

Negatieve gevoelens tijdens de zwangerschap
De dagen vorderde en mijn negatieve gevoelens werden met de dag erger. Ineens kreeg ik twijfels, wilde ik dit wel? Was dit niet te vroeg? Hadden wij niet beter nog een paar jaar kunnen wachten? Kunnen wij dit wel aan? Het werd zelfs zo erg dat ik mij begon te irriteren aan de baby. Deze irritaties waren er voornamelijk als ik hem voelde bewegen. Ik wilde dit niet.

Op een gegeven moment heb ik bij de verloskundige aangegeven dat ik het niet meer trok. Ik wilde de baby niet meer en als hij niet snel kwam zou ik zelf mijn vliezen breken met een haaknaald. Nu ik dit schrijf kan ik mij echt niet voorstellen dat ik deze gevoelens heb gehad en dat ik echt op internet heb gezocht op adoptie en how to vliezen breken. Ik zat er zo enorm doorheen dat ik zelfs niet meer naar zijn kamertje kon kijken. Deels omdat ik al die twijfels had, maar nog meer omdat ik mij enorm schuldig voelde tegenover dat kleine mannetje. Deze schuldgevoelens werden erger en erger en ik voelde mij op sommige momenten helemaal leeg.

De doorverwijzing naar de gynaecoloog
Inmiddels was ik 38 weken zwanger en ik besefte mij dat het nog wel eens 4 weken zou kunnen duren. In mijn omgeving zei iedereen dat alle negatieve gevoelens vast zouden verdwijnen wanneer ik bevallen was. Het gevoel dat dit echt zou gebeuren werd bij mij steeds minder. Tijdens mijn afspraak bij de verloskundige heb ik aangegeven hoe ik mij voelde. Ook zij gaf aan dat zij mij niet meer herkende. Het spontane en vrolijke was er vanaf. Omdat ik al 38 weken zwanger was hadden anti depressiva niet veel zin meer zei ze. Voordat dit echt werkte waren we zo 2 a 3 weken verder en de kans dat ik dan al bevallen was, was erg groot. De verloskundige besloot mij door te verwijzen naar de gynaecoloog.

Binnen 2 dagen, op een vrijdagochtend, zat ik in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. Ik vertelde mijn verhaal en de gynaecoloog gaf direct aan dat het verstandig is dat ik ingeleid zou worden. De baby is ‘af’ en heeft het hoogstwaarschijnlijk beter buiten de buik als in de buik. Om ingeleid te worden moest ik wel aan een paar voorwaarden voldoen. Zo moest er bijvoorbeeld voldoende ontsluiting zijn zodat zij mijn vliezen direct konden breken en het infuus aangesloten kon worden. Direct na het weekend moest ik terugkomen in het ziekenhuis voor een inwendig onderzoek. Naast het inleiden gaf de gynaecoloog aan dat enkel het inleiden onvoldoende is bij een prenatale depressie. Ik werd doorverwezen naar een psychiater. Ook hier kon ik maandag terecht.

Inleiden van de bevalling
Toen wij op maandagochtend aankwamen in het ziekenhuis konden wij direct bij de gynaecoloog naar binnen. Er werden vragen gesteld als ‘hoe voel je je nu?’ en ‘sta je nog steeds achter inleiden?’. Daarnaast werden de risico’s besproken. Wanneer je bevalling ingeleid wordt heb je bijvoorbeeld meer kans op een kunstverlossing. Vervolgens kreeg ik een inwendig onderzoek. Ik zag de kans dat ik ‘inleidbaar’ was behoorlijk somber in want hij was nog niet eens ingedaald. Na een echo en het inwendige onderzoek vertelde de gynaecoloog mij dat ik wel degelijk inleidbaar was en vroeg ons wanneer ik ingeleid wilde worden. Op onze vraag wat de mogelijkheden waren, kregen wij het antwoord dat dit de volgende dag al kon! Bij het horen van dit antwoord trok Nick een beetje wit weg, want ja.. dat is wel heel snel! Wij besloten om de dag erna te gebruiken voor het regelen van de laatste dingen zoals het doen van de was, stofzuigen etc. Op woensdag 17 januari zou ik worden ingeleid.

’s Middag had ik mijn afspraak bij de psychiater. Ik vond het vervelend dat ik wederom mijn verhaal moest doen. Ik wist tenslotte dat ik de woensdag zou worden ingeleid. De psychiater schreef Oxazepam voor. Na de afspraak hebben wij de tabletten opgehaald bij de apotheek. Echter stond er in de bijsluiter dat er niet aangeraden wordt deze tabletten te gebruiken tijdens de zwangerschap. Naar mate ik mij verder verdiepte in het gebruik van Oxazepam tijdens de zwangerschap heb ik besloten de tabletten niet te nemen. Die ene dag kon ik toch nog wel volhouden?

Ik deel volgende week deel twee met jullie en vertel jullie dan over de bevalling en hoe ik me daarna voelde. Ik vind het belangrijk om dit heftige taboe rondom prenatale depressie en de negatieve gevoelens die ik had tijdens de zwangerschap te bespreken. Dit komt namelijk vaker voor dan men denkt of hoort. Heb jij hier ervaring mee (gehad?) Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.