Chronisch ziek en kinderwens : Het verhaal van Marjolein
Als mamablogger vind ik het belangrijk om ook aandacht te besteden aan het feit dat een kindje krijgen helemaal niet vanzelfsprekend is. Dat we gezegend mogen zijn als we mama mogen worden en dat het voor sommigen wat complexer en gevoelig ligt. Zo deelde ik het verhaal van Scarlet en Joyce, die als lesbisch stel zwanger willen worden, ook deelde ik het verhaal van Thea die bewust alleenstaande moeder wil worden. Vandaag deel ik het verhaal van Marjolein. Deze optimistische vrouw is chronisch ziek, maar heeft een grote kinderwens. Ze worstelt met haar gevoelens daaromheen. Vandaag deelt ze haar verhaal op Kellycaresse.nl.
Marjolein: Soms zie je ze, kinderen die continue weglopen, die zich verzetten tegen het aankleden of luier verschonen, of zich gewoon tegen alles verzetten. De soms wanhopige blikken van ouders, die ik van links naar recht zie rennen. En weet je, dat lijkt me heerlijk. Om achter je kind aan te kunnen rennen, om dat soort gewone dingen te kunnen doen.
Ik heb sinds dat ik klein ben al een hele grote kinderwens en ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot ik zelf een kleintje mag hebben. Maar er is één dingetje; ik heb een aantal chronische ziektes waardoor het voor mij soms al moeilijk is om überhaupt de dag door te komen.
De laatste tijd spelen er ontzettend veel vragen door mijn hoofd, kun je als chronisch zieke wel een goede moeder worden? Kan ik de zwangerschap wel aan? Kan ik de bevalling aan? Kan ik een kind opvoeden aan? Je hoort zo vaak dat kinderen zich zo goed aan kunnen passen wat dat betreft, maar je ziet natuurlijk ook kinderen die erg vaak gecorrigeerd moeten worden. Kan ik dat wel? Zit mijn chronische ziekte mijn kinderwens in de weg?
Zelf heb ik zoiets van, niks staat mijn kinderwens in de weg mocht het zwanger raken gewoon lukken natuurlijk en mocht dat niet het geval zijn dan zijn daar ook weer oplossingen voor. Maar inmiddels ben ik 25 en merk ik dat mijn gezondheid achteruit gaat en dus gaan deze vragen steeds meer in mijn hoofd zitten. Hoe lang heb ik nog voordat ik het echt helemaal niet meer aan zou kunnen? Ben ik op dit moment überhaupt stabiel genoeg om zwanger te raken. Mag het met mijn medicatie? Moet ik gaan opschieten? Ik word er helemaal gek van!
Zeker omdat het aan me knaagt en omdat ik –natuurlijk- ook bang ben dat andere mensen er een oordeel over hebben. Sowieso heb ik een vangnet, ik weet dat mijn ouders achter me staan. Maar mijn partner bijvoorbeeld, die heeft straks een drukke baan, is misschien wel weken van huis zo nu en dan. Dan zit je daar, ziek en een kind. Jongens jongens, we zijn nog niet eens bezig om het over kinderen te hebben, maar omdat ik zo’n grote moederwens heb kan ik het niet helpen om er over na te denken. Ik ben bang, maar aan de andere kant weet ik dat ik er alles voor zou doen om het wel te laten werken. Er zijn een hoop praktische oplossingen om het makkelijker te maken, maar een kind heeft een eigen wil. Er zullen situaties ontstaan waarbij ik niet makkelijk kan ingrijpen of corrigeren. Hoe zorg je dan dat je niet een kind creëert wat van alles gaat uithalen omdat mama toch niet kan ingrijpen.
Een hoop vragen, een hoop angsten. Maar vooral één hele grote wens; toch moeder worden. Liefs Marjolein.
Kelly: Dankjewel voor het delen van je verhaal Marjolein. Knap hoe je je emoties zo op papier kan zetten. Het lijkt me een hele heftige strijd van angsten, vraagtekens en onzekerheden. Ik hoop oprecht dat het je gegund mag zijn om deze hartenwens in vervulling te laten gaan. Ik ben benieuwd of er bezoekers zijn die dit lezen en zich herkennen in haar verhaal. Of iemand tips heeft of ervaringen. Of gewoon willen reageren op dit oprechte verhaal. Laat je reactie achter bij de comments.
Ik vind het mooi dat je deze verhalen ook deelt Kelly! Het lijkt me echt heel moeilijk, als je iets zo graag wil maar er zo over nadenkt of het wel gaat lukken. Marjolein, ik wens je heel veel sterkte in de toekomst, en hopelijk vinden jij en je partner een manier waarop het gaat lukken!
Manon onlangs geplaatst…Prei-mosterdsoep
Ik vind het mooi dat je deze verhalen ook deelt Kelly! Het lijkt me enorm moeilijk als je iets heel graag wilt, maar niet zeker weet of het gaat lukken. Marjolein, ik wens je hiermee heel veel sterkte en hoop dat jij en je partner een manier vinden waarop dit gaat lukken!
Manon onlangs geplaatst…Prei-mosterdsoep
Erg herkenbaar. Ik heb inmiddels tien jaar ME, ook mijn toekomst is onzeker daarbij komend dat ik het afgelopen jaar behoorlijk achteruit ben gegaan. Ik ben 27 jaar en inmiddels al 1,5 jaar een actieve kinderwens (daarvoor ook in het ziekenhuis, oorzaak onbekend)
Ik ben natuurlijk tien jaar ziek, maar ook tien jaar ‘ervaringsdeskundige’. Inmiddels heb ik door wat mijn lichaam al dan wel/niet aan kan, heb na terugvallen telkens een nieuwe balans moeten vinden, ik kan mijn grenzen goed aangeven en om hulp vragen waar nodig. Ook kan ik zeggen dat ik, ondanks dat je je er nooit helemaal bij neer kunt leggen, dat ik wel heb geaccepteerd dat ik op dit moment ME heb en ondanks dat tevreden ben. Ik heb een fijne relatie, ik doe een paar uurtjes vrijwilligerswerk, kan leuke dingen ondernemen (ookal is het met een rolstoel af en toe).
Zelf zie ik het meeste op tegen de babytijd: gebroken nachten, maar ook, lukt het mij wel ook op het einde van de dag als ik moe ben en mijn armen pijn doen om mijn kindje uit het bed op te tillen?
Toch ben ik echt zeker van dat ook wij dit kunnen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn vermoeidheid niet bepalend is of ik wel/geen goede moeder ben. Ook heb ik geaccepteerd dat er dagen zullen zijn dat het even niet lukt, ik wakker word en eigenlijk de hele dag moet rusten, ook dan heb ik mijn (schoon)ouders die in de buurt wonen en komen helpen.
Echt waar een goede moeder zijn is niet totaal afhankelijk van jouw hoeveelheid energie. Overigens hebben mijn man en ik wel de keuze gemaakt, mocht het ons gegund zijn, om voor één kindje te gaan.
Liefs!
Hoi hoi ,
Ik ben zelf chronisch ziek en heb net drie weken geleden een kindje gekregen ,
Mijn zwangerschap ging verbazingwekkend veel beter dan verwacht ( hormonen hebben blijkbaar zeer goede werking ) wij hadden in ons hoofd ons voorbereid opvegen helse tijd waarbij ik nog meer huisgekluisterdzou zijn als normaal maar nu kon ik juist kleine beetjes meer ( normaal buiten huis in rolstoel en kon nu kleine stukjes buiten lopen ),
Het isvan te voren niet re voorspellen hoe het precies gaat maar houd gewoon in ieder geval met twee scenario rekening .
Ik mocht lichamelijk gezien niet natuurlijk bevallen( laterbleek ook geen ruggenprik dus ik was onder narcose ) , overleg met je behandelend arts ( deze krijgen vast vaker kinder vragen ) welke mogelijkheden er voor jou zijn .
Bespreek van te voren met je partner hoe jullie het te gaan doen als de baby er is ,
Hier zijn er twee oma’s die erg graag willen helpen wat heel erg lief is , maar je wilt toch ook echt zelf de zorg kunnen dragen dit is best pittig wanneer het niet lukt ( soms voel je je even slechte mama terwijl je dat natuurlijk niet bent ) maar er zijn veel trucjes en dingetjes waarmee je je kan redden , evt kan je ondersteuning krijgen en adviezen via het ziekenhuis van een kinderarts of van het consultatiebureau die voor de bevalling met je mee kijken of er aanpassingen in huis nodig zijn om je kindje goed re verzorgen , maar logisch nadenken en zelf veel lezen daar kom je een heel eind mee wat ik he vooral wil mee geven is waar een wil is is een weg en blijf positief hopelijk is een kindje dan ook voor jou weg gelegd !
Jeetje zeg, wat heftig! Ik kan me voorstellen dat je steeds zo in tweestrijd zit… Maar het is je grootste wens, dus waarom er niet toch voor gaan? Ik hoop echt dat het jullie gegund is en dat je wens uit komt!
Milou onlangs geplaatst…“Design” konijnenhokken voor echte interieurfliefhebbers
Wouw, heftig. Deze verhalen zorgen ervoor dat ik intens mag genieten en stilstaan bij het feit dat het bij mij gewoon 2 keer gelukt is en dat wij allebei gezond zijn. Wij werken met gezonde spullen. En ook hierom ben ik blij. Een hoop mensen helpen gezond te blijven of worden. Dank je dat je dit verhaal deelde. Ik hoop dat haar wensen uitkomen. Liefs, Eva
Eva onlangs geplaatst…Mijn blog genomineerd!!
Wauw wat een openhartig en mooi geschreven artikel <3 Ik hoop van harte dat deze wens werkelijkheid voor je zal worden lieve Marjolein <3 Echt heel dapper dat je het deelt!
Dagmar onlangs geplaatst…Bloglights – VERSUS A, Muy Maaike en Styleguide
Ik hoop dat je je wens in vervulling kan laten gaan. Ook als ‘gezond’ persoon heb je ook geen zekerheid of je stabiel genoeg bent om je kinderen op te voeden. Er komt heel wat bij kijken en niet iedereen weet en kan hier van tevoren ren voorstelling van maken!
Anita | mindjoy onlangs geplaatst…Ervaring met de no poo methode
Ik had je artikel over je kinderwens op je eigen blog laatst al gelezen. Ik hoop zo dat deze wens voor jou uit uit gaat komen. Zelf heb ik geen kinderwens en ik ben ook chronisch ziek. Het klinkt misschien gek, maar daardoor kan ik me juist heel goed voorstellen hoe moeilijk het voor jou moet zijn. Ik heb dus die kinderwens niet, maar ik voel ergens wel een stukje verdriet en pijn. Heel klein is het, want ik maak de keus bewust, maar toch is dat stukje verdriet er. Dus ik snap je angst, want dat gevoel in het groot wil niemand voelen. Dus, niks hopen. Het gaat gewoon goed komen voor jou. Dat moet. X
Marion onlangs geplaatst…The Big Wishlist
Wauw, dit heb je heel mooi geschreven Marjolein! In zo’n kort stukje toch zo mooi de essentie samengevat en je gevoel kunnen overbrengen. Ik vind het goed dat je hierover schrijft en dat Kelly deze rubriek heeft, want het is inderdaad iets waar je vaak niet aan denkt als je gezond bent. Dan besef je vaak niet hoeveel geluk je hebt en is alles zo vanzelfsprekend. Ik hoop dat je er samen met je partner uit geraakt en als het echt zo’n grote droom van je is denk ik dat je ervoor moet gaan. Als je partner en omgeving je ook zoveel mogelijk wil helpen en ondersteunen en helpen moet dat lukken volgens mij!
Kim | Kimsbloglife onlangs geplaatst…Another blogging tag
Ik ben ook chronisch ziek(chronische pijn) en heb na de bevalling (keizersnede, dochter was 9,5 pond) ook ernstig psychische problemen gekregen en ook last van mijn bekken. Sinds de geboorte heb ik niet alleen voor mijn dochter kunnen zorgen. Ik kon haar niet tillen, niet goed de fles geven(te zwaar) etc. Dit heeft heel veel verdriet gedaan en doet het nog steeds. Ik merk ook dat mijn dochter meer gehecht is aan papa dan aan mij, omdat hij bijna alle zorg op zich heeft genomen. Een tweede kindje komt er dan ook niet, want dat is gewoonweg niet verstandig. Toch ben ik gek op mijn dochter en zou haar voor geen goud willen missen.
Je weet eigenlijk nooit hoe het gaat lopen. Het kan zowel positief als negatief uitpakken. Daar komt nog bij dat een kindje krijgen alles overrompelend is. Dat is niet in woorden uit te drukken, dat zou je moeten meemaken.
Veel sterkte met je beslissing!
angelique onlangs geplaatst…Dilemma’s (een kijkje in mijn hoofd)
Onze dochter is nu 2 trouwens. Ik zorg nu net een paar weken een halve dag per week alleen voor haar. En kinderen hebben idd een eigen wil. Als mijn dochter besluit om midden op straat te gaan zitten, dan kan ik haar niet zomaar optillen. Je moet dan heel creatief zijn. Ik ga er dan naast zitten of lok haar met mijn sleutelbos mee. Ook bv de trap opklimmen. Als ze weigert heb ik toch echt een probleem. Dan zeg ik bv. gaan we als een eekhoorn naar boven? En dan klimt ze zelf. Ook hebben we een bed met een deurtje en hadden we een grondbox met deur. Het vergt veel van je geduld en creativiteit 🙂 en acceptatie dat sommige dingen gewoon niet lukken.
angelique onlangs geplaatst…Dilemma’s (een kijkje in mijn hoofd)
Mooi dat je dit verhaal verteld!
Soms zijn dingen niet zo vanzelfsprekend…
Ciao,
Janneke
Janneke onlangs geplaatst…Foto’s! Lush, aan het werk,magazines & bloemen
Wauw. Hoe herkenbaar. Ik heb precies dezelfde diagnoses.
Bij mij gaat het nu momenteel alleen heel erg goed dus liggen alle vragen die jij jezelf stelt een beetje op de achtergrond. Ik vraag me meer af of mijn kindje ook ziek zal worden. Hoe denk jij daarover?
Hoop dat je snel in een betere periode komt en dat het gewoon helemaal goed gaat komen met je kinderwens!
Mooi dat je dit verhaal met ons deelt. Ik vind dat mensen soms te snel zeggen ‘we nemen even een kind’. Zelf ben ik geadopteerd en weet dus ook als geen ander dat een kind krijgen niet zomaar iets is. Maar sommige mensen weten dat helaas nog niet.
Dita onlangs geplaatst…Boek review – Powerfood, Yoga en Meditatie | Tara Stiles
Heftig verhaal, maar wel heel goed dat het gedeeld word!
simone onlangs geplaatst…Nieuwe schoenen – Nike Air Max Thea
Wat een heftig verhaal! En wat schrijf je het mooi op. Sterkte en succes.
Kimberly onlangs geplaatst…Plog: Huishoudbeurs
Heftig hoor! Goed dat je ook aandacht geeft aan dit soort verhalen!
Henny onlangs geplaatst…Waarom stoppen als je je werk leuk vind?
Heel knap geschreven. Wow. <3
Zo herkenbaar ook, helaas…
Emily onlangs geplaatst…Weekly Quote #15
Wat een indrukwekkend verhaal, mooi dat je het zo weet te verwoorden en er open in bent. Ook hier veel herkenning helaas, want het heeft bij ons 6,5 jaar geduurd voor ik zwanger mocht raken. Een kindje mogen krijgen is zeker niet vanzelfsprekend!
Desirée onlangs geplaatst…Personal | Nesteldrang 2.0
Knap Marjolein dat je dit zo goed weet te verwoorden. Ik kan me voorstellen dat het een heel emotioneel beladen iets i. Ik wens je alle goeds toe en hoop dat je krijgt wat je wilt 🙂
Eline onlangs geplaatst…Pittige kip in kokos saus
Kelly, vandaag zag ik je bericht wél op Bloglovin voorbij komen.
Marjolein, wat een heftig verhaal, knap dat je er zo open over kan schrijven. Het lijkt me inderdaad iets emotioneels. Veel geluk in de toekomst!
Cindy onlangs geplaatst…Recept: Pangasiusfilet met gegrilde groenten
Wat heb je dit mooi verwoord Marjolein! Het lijkt me heel zwaar als je zo’n sterke kinderwens hebt terwijl je chronisch ziek bent. Ik heb die kinderwens (nog) niet, maar als mede chronisch zieke weet ik wel een beetje waar je tegenaan loopt.
Xaviera onlangs geplaatst…Thoughts & Tea #10 – Kaya
Heftig zeg, het lijkt me heel moeilijk om heer een beslissing over te nemen. Wel zie ik meerdere mensen met kinderen en een chronische aandoening, het vraagt zeker aanpassing en zoals je aangeeft is het belangrijk een goed “vangnet” te hebben voor als het een keertje niet gaat.
Manon onlangs geplaatst…Diary: week 11
Mooi geschreven Marjolein. Ik hoop van harte dat je wens mag uitkomen! Ik ben 25 jaar en heb CVS. Je verhaal is heel herkenbaar voor mij. Ik heb dezelfde angsten en onzekerheden over het moederschap, de bevalling, opvoeding… Zwanger worden is niet vanzelfsprekend en ik vind het goed dat Kelly hier aandacht aan besteed.
Vanessa onlangs geplaatst…Three Things Tag
Fijn kelly dat jij zo’n moeder bent die dankbaar is voor het feit dat je kinderen kan/ mag krijgen. En niet te vergeten een heel leuk gezond meisje hebt. Helaas is dat voor ons anders. Voor ons is een zwangerschap helaas ook niet vanzelfsprekend. Wij zitten momenteel al in onze tweede ivf/icsi behandeling zonder resultaat tot nu toe. Verder zijn we jong en gezond. Het kan dus iedereen overkomen.
Ik heb dit verhaal gelezen met tranen in mijn ogen en het is voor mij heel herkenbaar. Ik ben misschien nog maar 18 jaar (bijna 19), maar ik heb altijd een hele grote kinderwens gehad, maar ook ik ben chronisch ziek (een aantal aandoeningen o.a ook (secundaire) fibromyalgie). Ik heb zelfs een tijdje het gevoel gehad dat het raar is dat ik hier over nadenk en dat het mij nu al heel veel verdriet doet dat ik eigenlijk zeker weet dat het geen slim idee is om aan kinderen te beginnen en door dit verhaal weet ik nu dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt en dat is wel fijn dat ik dat nu weet. Ik wilde alleen even zeggen dat ik precies weet hoe je je voelt en hoe moeilijk het is om een beslissing te maken of je de kinderwens moet vervullen of het beter niet kunt doen.
Heel heftig om dit verhaal te lezen. Ik vind het heel goed dat je al zo bezig bent hiermee en hopelijk mag het ooit op een dag lukken!!!
Eline onlangs geplaatst…Recept: Plaatpizza
Mooi geschreven Marjolein! Knap dat je het deelt 🙂 Ik persoonlijk herken het heel erg, hoewel ik natuurlijk met nog een dingetje zit: het overdragen van lyme. Want ziek zijn met een ziek kind is natuurlijk helemaal lastig (hoewel dat natuurlijk iedereen kan overkomen)
Eerst moet ik voor mezelf kunnen zorgen, dan pas verder kijken hebben wij afgesproken 🙂 Maar ik heb wel hoop dat ik ooit gezond genoeg ga zijn om een kind te kunnen opvoeden!
Lisanneleeft onlangs geplaatst…53x Creatief voor Pasen!
Heel mooi geschreven, complimenten! Helaas is je verhaal heel herkenbaar. Ik wens je het allerbeste!
Lifesabout onlangs geplaatst…Geplande uitjes voorjaar en zomer 2015
Heel herkenbaar! Mijn zusje heeft nu een kleine, dus ik kan iig af en toe een dagje oppassen, om te kijken hoe het is, om te kijken wat ik niet kan en wat ik daar aan zou kunnen doen om het wel te kunnen, eventueel met hulp!
Eilish (artisticstateofmind) onlangs geplaatst…Fashion ⥠Outfit of the day | Streepjes
Marjolein wat mooi dat je zo je verhaal deelt.
Heel mooi verteld hoe jij dat voelt.
En inderdaad Kelly, kinderen mogen krijgen is echt niet vanzelfsprekend. Ik ken ook een paar meiden bij wie het niet ‘lukt’ om zwanger te raken en de emotie die daar bij komt kijken is soms vreselijk. Vooral als de wens zo groot is.
Ik wens je alvast veel sterkte meid. Je lijkt mij een straffe madam!
beautifulday4makeup onlangs geplaatst…Cartier Déclaration Eau De Toilette Spray
Lieve Marjolijn ,
Je verhaal is zo herkenbaar. Ik ben zelf 29 jaar heb diabetes en drie jaar terug zwaar hart infarct gehad met blijvende schade. Me energie is heel beperkt en ook maak ik me zorgen over hoe is het over een paar jaar. Ik heb ook zolang een kinderwens ik zou niks liever willen om dit mee te maken het zwanger zijn zelf. De groei van je eigen kind de eerste stapjes en woordjes. Maar ook ik heb kan ik dit aan. En het maakt zo moeilijk als je in je omgeving ziet dat vriendinnen zwanger worden of al kinderen hebben. Omdat je dit zelf ook wil. Het is dan pijnlijk en moeilijk te beschrijven wat het met je doet. Ik wou dat ik je kon helpen of adviseren maar wat ik zeg ik herken je gehele verhaal je wens je onzekerheden. En ik heb ook hoe ouder je wordt gaat het nog wel lukken komt het moment dat ik zwanger wordt en kan genieten van je eigen kind. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.
Liefs Joyce
Joyce onlangs geplaatst…VLOG: Een dagje naar Disneyland Parijs in kerstsfeer
Herkenbaar verhaal. Ik heb helaas t gen bipolair gekregen. Samen met mijn opa oom en nog andere familie leden die ik niet zo goed ken maar wel weet dat zij het hebben geërfd. Deze ziekte wordt niet aanvaard bij ons thuis en in de familie wordt er het liefst over gezwegen. Ik heb een klein nichtje wat dus ook kans heeft dit te krijgen of te ontwikkelen.. Ik heb de keuze gemaakt niet te doen of er niks is en gewoon gaan voor een kind. Maar ik bidt op mijn knieën dat olivia mijn nichtje t krijgt…
Knap Marjolein dat je je verhaalt deelt. Wat lijkt het me lastig dat je met zoveel zorgen en vragen zit. Als jou gevoel zegt dat je graag moeder wilt worden dan moet je denk ik gewoon je gevoel volgen. Het zal zwaar zijn maar je zult ook zo gaan genieten want kinderen krijgen is het mooiste wat er is! En niet teveel luisteren naar wat andere mensen allemaal te zeggen hebben, gewoon je eigen ding doen en je gevoel volgen.
Susanne onlangs geplaatst…Hulp in huis?!
Ik lees het verhaal en het voelt alsof ik het zelf geschreven heb. Ik heb van jongs af aan een kinderwens, maar ben ook al sinds mijn 8e chronisch ziek. Daarbij soms betere dagen, weken en maanden en soms ontzettend veel pijn en vermoeid. Ik zou graag een kindje willen, weet ook wel dat ik een vangnet heb van mensen om mij heen, maar er zijn zo ontzettend veel zorg-punten.. Elke keer als ik het gevoel heb dat ik het aankan, heb ik een slechte dag die mij eraan herinnert dat het zwaar gaat worden. En totdat ik het aandurf, wacht ik maar gewoon af en ben ik ondertussen 28. Zou er graag eens met iemand over willen praten die hetzelfde heeft meegemaakt en het wel heeft aangedurft.
Ik ben zelf al jaren chronisch ziek. Heb astma,met rug,met buik. Mijn man en ik weten vanaf 30.9 dat ik al 4 maanden zwanger ben. Artsen zeiden dat ik begin overgang ben en heb pcos. Is echt een verassing. Ben 38. Mijn man en ik zijn dolblij. Ik vind zelf erg eng want idd de bevalling maar heb gelukkig hulp,komt vast goed. Ik geniet elke dag en blijf positief. Ik leef van dag tot dag.