Mijn blog Kellycaresse.nl is niet alleen een platform voor mijn ervaringen, maar ook deel ik af en toe de ervaringsverhalen van andere vrouwen en moeders. Vandaag deel ik de ervaringen van Vera die te vroeg beviel door de gevolgen van het HELLP-Syndroom. Dit is een extreme vorm van zwangerschapsvergiftiging waar je ernstig ziek van bent en nog lang complicaties kunt hebben. Zelf ben ik van Lana bij 34 weken bevallen met een spoedkeizersnede, ook door het HELLP-Syndroom (wiki) dus ik vind het een belangrijk onderwerp om ervaringen over te delen. Vandaag laat ik Vera aan het woord met haar ervaringen met het verschrikkelijke HELLP-syndroom.
Vera was 20, zwanger en kreeg het HELLP-Syndroom:
Het was maandag 20 juni toen ik erachter kwam dat ik in verwachting was. Absoluut niet gepland, ik was 20 jaar en wilde verder gaan studeren, ook had ik geen vaste baan. Mijn vriend was dan wel 10 jaar ouder maar we waren amper een jaar samen. Hoewel ik compleet van mijn stuk was voelde ik me instinctief vanaf het eerste moment zo beschermend over die kleine baby..
Vanaf de 14e week wisten we dat we een dochter gingen krijgen, zoals mijn gevoel al had voorspeld. Ik had al vroeg last van bekkeninstabiliteit, maar ik dacht dat dit kwam omdat ik veel werkte. Mijn dochter was een ontzettend drukke baby, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat stampte ze in het rond.
De 20 weken echo bevestigde dit, ze was zo lastig in beeld te krijgen dat we er uren hebben gezeten en enkel een foto kregen van, jawel, een voet…
Ons kindje was echter kerngezond. Toen ik haar in de 25e week van mijn zwangerschap niet meer voelde, werd me gevraagd af te wachten omdat ik haar tot week 28 ook niet dagelijks hoefde te voelen. Ik mocht even langskomen, alles was goed maar toch voelde dat niet zo. Op de dag dat ik 28 weken zwanger was voelde ik haar weer niet meer.
Wegens protocol moest ik naar het ziekenhuis om aan de CTG te gaan. Na afloop hiervan kwamen er twee artsen binnen, ze vonden de scan zorgelijk, mijn dochter was niet actief en haar hartslag was ook niet goed.
Na een de echo bleek dat mijn dochter een groeiachterstand had. De artsen kwamen tot de conclusie dat er iets met de placenta moest zijn waardoor ze minder voedingstoffen, zuurstof etc. binnenkreeg dan nodig en ze alles naar haar hersenen doorstuurde en daardoor niet goed kon groeien, ze noemden dit “brainsparing”. Er werd ons verteld dat ze mogelijk moesten gaan ingrijpen en onze dochter geboren moest worden.
Moedergevoel is ijzersterk
Vanaf die dag moest ik dagelijks naar het ziekenhuis voor een CTG, ik kreeg daarbij echo’s om de groei en doorstromingen in de gaten te houden. Hoewel de situatie lang “stabiel” bleef, brak er een moment aan waarop de artsen het niet meer vertrouwden en ik werd opgenomen. Ik was toen gelukkig al 32 weken zwanger. Er werd regelmatig bloed geprikt en urine afgenomen omdat ik veel vocht vasthield. Er ontstond een situatie waarin mijn bloeddruk steeg en ik niet meer kon plassen waardoor ik iedere dag 1.5 tot 2 kilogram aan vocht bijkwam. In totaal ben ik bijna 40 kilogram bijgekomen.
Mijn bloed en urinewaarden weken af en ik voelde me ziek, ik bleek HELLP-syndroom te hebben.
Ik vroeg de artsen om me in te leiden, ik zat er helemaal doorheen, iedere dag was ik bang dat mijn kindje zou sterven in mijn buik, ik kreeg met geluk 2 keer per dag een teken van leven en de rest van de dag was blinde paniek. Ik wilde zo graag dat ze geboren zou worden, ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet. Volgens de artsen was ze echter nog steeds beter af in de buik, ze wachtte het moment af dat de situatie verder achteruitging, de kans was dan ook reëel dat ik om deze reden een spoedkeizersnede zou krijgen. Maar, ik wilde het zo graag zelf proberen.
Ervaringen met het HELLP-Syndroom
Na aandringen en overleg met mijn eigen gynaecoloog besloten ze me toch in te leiden.
Ik was toen 35 weken zwanger, de volgende dag om 8 uur ‘s ochtends werden mijn vliezen gebroken, een weeënstorm en 5.5 uur later was daar onze prachtige dochter. Met slechts 1900 gram en 42 centimeter kwam ze ter wereld en buiten het feit dat ze, zoals verwacht, erg klein was, was ze kerngezond. Wel was de placenta zichtbaar klein en verkalkt.
Ik heb 15 dagen van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat aan haar bedje in de medium care doorgebracht voor we haar mee naar huis mochten nemen op mijn verjaardag. Achteraf bleek dat mijn placenta infarcten had, 40% van mijn placenta was uitgeschakeld, hoogstwaarschijnlijk heeft dit proces toen het HELLP-syndroom veroorzaakt. Volgens de artsen had 1 dag langer, de dood van ons dochtertje kunnen zijn.
Ik kan in geen woorden uitdrukken hoe gelukkig ik ben dat ik mijn dochter vandaag de dag in mijn armen heb liggen, hoe mooi ik haar vind en hoe gelukkig ze me maakt. Ze is inmiddels 11 weken oud en groeit heel goed, ook ik voel me al stukken beter, we genieten iedere dag van haar!
Ik ben blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd, ik ben er zo achter gekomen dat op bepaalde vlakken moederinstinct de beste arts is, als moeder voel je dingen die een arts soms (nog) niet kan zien.
Luister daarom altijd naar je gevoel als het om je kindje gaat, in mijn geval zou dat zomaar mijn dochter gered kunnen hebben. Liefs Vera.
Dankjewel Vera voor het delen van je verhaal. Het brengt bij mij erg veel herinneringen en flashbacks naar boven. Ook ik had het HELLP-syndroom bij Lana en als dit een dag langer geduurd had, dan was zij, of wij allebei er misschien wel niet meer geweest. Je wil er niet over nadenken, maar ik ben ook zo blij toen naar mijn moedergevoel geluisterd te hebben. Dat gevoel is ijzersterk. Ik schreef ook over mijn ervaringen met het HELLP-syndroom na de zwangerschap van Lana. Een syndroom wat ik geen enkele moeder zou gunnen en zelf ook niet meer hoop mee te maken.
Ik ben benieuwd of er moeders zijn die ervaringen hebben met pre-eclampsie of het HELLP-Syndroom. Hoe ging jouw bevalling? Wat waren jouw symptomen en hoe heb jij de nasleep na HELLP ervaren? Laat je reacties achter bij de comments.
Wow wat heftig. Je hoort dat toch vaak, dat moedergevoel het bij het juiste eind heeft… gelukkig heeft dit goed uitgepakt. Heel fijn om te lezen dat het nu 11 weken later met jullie allebei een stuk beter gaat. Geniet lekker van elkaar!
Jeetje, wat ‘n verhaal. Erg mooi dat je dit wil delen. Wat ‘n plaatje heb je op de wereld gezet. Fijn dat t goed met jullie gaat!
Wow wat een verhaal tranen sprongen in mijn ogen. Wat een intens verdrietig geluksmomenten verhaal. Zo kan je maar zien dat je als moedergevoel het beste kan handelen.
Veel geluk met jullie kleine wonder. ?
Wat knap dat je je niet van je stuk hebt laten brengen door de artsen maar je zelf zo hebt aangedrongen. Heftig hoor allemaal! Wat een schatje is je dochter en heel fijn te horen dat jullie beide je alweer beter voelen.
Poeh! Heftig! Wel heel fijn dat alles goed gaat met moeder en dochter! Ik voel gelukkig elke dag veel beweging in mijn buik. Ik ben soms wel eens bang dat het niet goed met haar gaat zonder dat ik het zou weten. Je keest ook teveel negentieve verhalen op het internet. Gelukkig beschrijven jullie allebei het moedergevoel. Ik hou me daar ook absoluut aan vast. Ik zou het weten als het niet goed zou gaan met onze kleine meid.
Jeetje wat een heftige ervaring zal dat zijn geweest ! En wat goed dat je je wil hebt doorgezet en naar je gevoel bleef luisteren. Gelukkig zijn jullie allebei in orde nu, geweldig. Ik wens jullie veel geluk !
Jeetje mina, wat een heftig verhaald. Ik wist hemelen noet wat het HELLP- syndroom was. Het is zo eng wat voor soort complicaties en tijdens de zwangerschap en bevalling kunnen komen. Ik schrik daar best wel van
Jemig, wat een heftig verhaal. Wat bijzonder dat je moedergevoel zo sterk was en dit ervoor heeft gezorgd dat je prachtige dochter het zo goed doet. Veel geluk met je meisje en op heel veel hele gezonde jaren.
Oh wat heftig zeg! Zelf heb ik ervaring met pre eclampsie bij mijn eerste zwangerschap en ik zat tegen hellp aan maar gelukkig was dat het uiteindelijk niet geworden..
Hier had ik te maken met pre-eclampsie en IUGR. (Wat bovendien nadat hij geboren was pas werd vastgesteld.) sowieso niet echt een hele fijne zwangerschap en bevalling gehad.. met mijn zwangerschap moest ik mezelf iedere dag 2x prikken met bloedverdunners, en mijn bevalling duurde 48(!!!) uur.
Jeetje wat een heftig verhaal. Knap dat je het zo goed op papier kunt schrijven!
Wat een prachtig meisje heb je gekregen. Gelukkig dat ze gered is!
Ik hoop dat je de situatie goed kunt verwerken, want het klinkt erg heftig.
Heel veel succes met jullie gezin!
Ja hier ook HELLP gehad.
Ik was vanaf de 28e week aan het sukkelen, hield vocht vast, had continue een hoge bloeddruk, veel hoofdpijn en veel pijnlijke buiken.
Bij de controles bleek er alleen steeds geen eiwitten in mijn urine te zitten waardoor ze het op gewone kwaatjes gooiden.
Ik vertrouwde het al die tijd niet meer het was ook mijn eerste zwangerschap dus ik had geen idee wat wel of niet normaal voelde.
Ik had met 32 weken zelfs nog een babyshower. Als ik die foto’s terugkijk schrik ik me dood. Ik was zo opgeblazen, 1 en al vocht.
Met 32+3 voelde ik me niet slechter dan anders, had weer een wekelijkse controle en toen zat er wel eiwit in mijn urine, heel veel.
Ik ben met spoed opgenomen en met 32+6 ging het bergafwaarts, ik was meer dood dan levend. Toen hebben ze ingegrepen en is mijn zoontje met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen.
Hij was 1308 gram en 39cm, heeft daarom ook nog 5 weken in het ziekenhuis gelegen.
Ik heb nog 1,5 jaar in de ziektewet gezeten. Nog steeds een hoge bloeddruk, constant gejaagd gevoel, veel hoofdpijn en heel snel moe.
Ahhh daar is ie dan!!
Wat mooi om al deze hartverwarmende reacties, maar ook soortgelijke verhalen te lezen, dat doet goed.
HELLP heeft inderdaad een behoorlijke impact, ik merk het zelf nog aan mijn lichaam, momenteel ben ik alle kilo’s eraf aan het werken en ben ik al over de helft.
Ik ben nog ontzettend vergeetachtig en nog erg vermoeid, maar al met al mag ik zeker niet klagen.
Milia is inmiddels 6 maanden oud morgen, ze is nog altijd klein maar groeit wel heel goed.
Ze kletst de oren van het hoofd, begint nu met kruipen en heeft al twee tandjes! Kan niet beter, toch?!
Heel veel kracht en sterkte aan alle mama’s die zoiets vreselijks mee moeten of mee hebben moeten maken.
Het is allemaal niet niks, luister goed naar jezelf in deze situatie, dan heb je niet alleen je hele wereld in je buik, maar straks ook in je handen❤️
zo dit verhaal komt even binnen zeg! maar je hebt een mooi meisje gekregen 😉
Wat eng om dit te lezen! Heel heftig… Ik durf nooit zo door te drammen, wil niet overdrijven. De artsen zullen het toch zeker wel weten? Maar dat moedergevoel is dan toch zo sterk dat je er niet omheen kunt. En het heeft jullie dochters gered, Kelly en Vera!
Dit is inderdaad ontzettend heftig! Daarom is het zo enorm belangrijk om je instinct te volgen!!
Jeetje wat heftig zeg…gelukkig is alles ok met jullie beiden! Ik kreeg zwangerschapsvergiftiging ná mijn bevalling….dat kon dus ook…
Een vriendin van mij heeft dit ook gehad en heeft zelf ook geluk gehad. Haar kindje is met 28 weken geboren… Maar nu is alles ok, hij en zijn zijn erdoor gekomen…
Wat ontzettend heftig zeg!! ik krijg idd ook flashbacks, niet te geloven wat er allemaal mis kan gaan in je zwangerschap en hoe vaak t eigenlijk voorkomt: Hellp syndroom.
Helaas heb ik t zelf ook gehad, erg heftig. Vooral voor mezelf was t erg kritiek op t laatst ( lage bloedplaatjes door mijn ITP) daarboven op Hellp syndroom: ik kreeg dit met 38 weken. Lag toen in t ziekenhuis en kreeg een keizersnede onder volledige narcose. Was geen andere mogelijkheid.. kan me bijna niets herinneren van dat moment omdat ik high was van alle medicatie. Kreeg pas na 3 uur de kleine in mijn armen, heel erg verdrietig. Wil t hele verhaal best delen met je Kelly. Liefs Jill
Hier ook pre-eclampsia die uiteindelijk uitmondde in HELLP. Met 32 weken zat ik bij mijn arts (Ik woon in Engeland) en toen mijn bloeddruk hoger was dan normaal vielen er een aantal puzzelstukjes op zijn plek; ik had al weken dat ik sterretjes, wormpjes en flitsen zag maar ik wist niet waar het door kwam. Door Kelly’s blog en haar uitleg over HELLP werd ik meteen allert en had wist ik eigenlijk al dat ik zwangerschapsvergiftiging had. De weken erna werd er bij elke urine check eiwit gevonden. Toen ik hoofdpijn begon te krijgen die leek alsof ik een te strakke duikbril op had wist ik al dat het écht niet goed zat. Maar, de verloskundige die mijn controle deed vond geen eiwit in mijn urine en zei dat ik me ongeacht mijn bloeddruk en klachten geen enkele zorgen hoefde te maken, dat was normaal aan het einde van de zwangerschap. Meteen erna belde ik het ziekenhuis met de melding dat ik het niet vertrouwdde. Ik kon de volgende ochtend meteen langskomen en de arts daar keek na het meten van mijn bloeddruk (200/110) met strak gezicht aan en zei dat ik niet meer naar huis mocht. Ik heb 5 dagen in het ziekenhuis gelegen totdat een arts op basis van mijn reflexen, urine en bloed besloot me in te leiden met 35 weken. Toen ik me tijdens het inleidingsproces wat raar begon te voelen ging het in één keer heel snel: er stonden 9 artsen in mijn kamer en ik kreeg de melding dat mijn kindje er zo snel mogelijk uit moest. Ik kreeg een magnesium infuus in mijn zenuwstelsel te beschermen en mijn vliezen werden gebroken met 3.5 cm. Toen de oxytocine zijn werk begon te doen, daalde de hartslag van mijn kindje en kreeg ik de melding dat ik de volgende in de rij was voor een spoedkeizersnede “You’re next”. Maar op een gegeven moment voelde ik de persdrang. De verloskundige in de kamer zei dat ik volledige ontsluiting had en dat ik het ‘kon proberen’. Ik heb gevochten als een leeuwin en binnen 4 keer persen was daar ons dochtertje, wat met 35+5 weken 2160g woog. Haar ademhaling kwam niet zelfstandig op gang, ze huilde niet en was niet mooi roze, maar grijs. Dat moment is het aller engste moment van mijn leven geweest. Meteen toen ik haar zag wist ik dat het niet goed was en voelde ik geen blijdschap, maar strijdlust:, ze MOEST geholpen worden. Godzijdank hebben ze haar weten te beademen en lag ze een aantal minuten op mijn borst. Ze deed het voor een prematuur met die leeftijd ontzettend goed en wij hebben gelukkig niet lang in het ziekenhuis gelegen: maar 5 dagen. Mijn bloeddruk stabiliseerde zichzelf na 6 weken en toen kon ik stoppen met de bloeddrukverlagers. Ik heb er verder naast een hele flinke mentale tik, geen blijvende schade aan overgehouden en en van mijn dochtertje van nu 18 maanden (paar dagen ouder dan Aimy) zou je nu absoluut niet meer denken dat ze ooit zo broos is geweest.
Ik wil bij deze Kelly bedanken voor de aandacht voor dit onderwerp. Als ik haar blogs over HELLP niet had gelezen was ik niet zo allert geweest. Ik weet nog dat ik dacht: “Dit had Kelly ook…” Dus Kelly, je hebt het verschil voor mij kunnen maken en Vera, wellicht denkt er door jouw verhaal ook wel iemand: “Hmmm… Het zal toch niet…”
Wat een bijzonder en heftig verhaal. Fijn om te horen dat nu alles weer goed gaat met moeder en dochter!
Wat ik niet helemaal begrijp: “Het was maandag 20 juni toen ik erachter kwam dat ik in verwachting was.”, en later dat haar dochter nu 11 weken oud is. 20 juni is 11 weken geleden, huh? Hoe dan? Haha
Haha dat klopt! Het was maandag 20 juni 2016 en Milia is nu dan ook 6 maanden oud, dit is alweer een aantal maanden terug geschreven!