Aangrijpende verhalen: Linda’s herstel van een heftige eetstoornis

Linda’s herstel van een heftige eetstoornis:

Allereerst wil ik mezelf kort introduceren. Ik ben Linda (29), samenwonend met de liefde van m’n leven en mama van twee jongens (2,5 en 9 maanden). Ik ben orthopedagoge, maar werk op dit even moment niet. Als kind was een vrolijk, ietwat verlegen, makkelijk meekomend en sociaal meisje. Mijn passies waren trompet spelen, turnen en scouting. En eigenlijk was mijn leven zonnig en vrolijk. Ik lag altijd goed in de groep, werd nooit gepest en had een vrolijk thuis met mijn twee zusjes en ouders. Totdat ik te maken kreeg met een traumatische gebeurtenis in mijn leven. Hier wil ik, ivm privacy, liever niet over uitweiden op internet, maar ik wil met jullie wel (een deel) van de gevolgen hiervan delen: ik kreeg een depressie en een eetstoornis en werd drie maal opgenomen op een psychiatrische afdeling. Uiteraard kwam ik hier niet zomaar terecht, de eetstoornis woekerde in mijn hoofd, al lange tijd.

Een zaadje dat geplant werd.
De woekering begon klein toen ik 14 was. Ik zocht een manier om met mijn nare gevoelens om te gaan, want huilen en praten, dat deed ik niet toen ik puber was. En bovendien wilde ik weer het gevoel hebben dat ik controle over mijn leven had. Ik ging wat minder snoepen en wat meer bewegen. Mijn vriendinnen complimenteerde mij en ik merkte dat ik hier positieve energie van kreeg. Dat motiveerde mij om door te gaan! Lange tijd gaf het me een goed gevoel om gewoon iets minder te eten en meer te bewegen.
Maar dat ging telkens een stapje verder. Van een hap brood minder in de pauze, naar mijn lunch weggooien. Maar niemand mocht dat weten, want het geheim houden van mijn eetgedrag maakte deel uit van het gevoel van controle dat ik kreeg.

Depressie en crisisopname
Door een voor mij grote tegenslag (ik bleef nipt zitten) op mijn vijftiende en voortgang van de traumatische gebeurtenissen, nam de intensiteit van mijn gevoelens toe. Dit uitte zich in een depressie. Ik wilde m’n bed niet meer uit, nergens had ik meer plezier in en ik genoot van niets meer. En een voortdurende, slopende somberheid. Ik zag het leven als een uitzichtloze opgave, waar ik aan wilde ontsnappen. Toen mijn ouders dit bemerkte, gingen alle alarmbellen bij rinkelen: ze schakelden hulp in. Tijdens de eerste intake bij het Riagg, werd besloten dat ik opgenomen moest worden op een psychiatrische afdeling. Een crisisopname op een gesloten afdeling. En een gesloten afdeling is dus echt gesloten. Deuren gaan achter je op slot. Men controleert je tassen en spullen. En je mag niet zonder begeleiding douchen totdat je meer ‘vrijheden’ hebt vergaard. En deze kreeg je terug, als je minder depressief was.
Ik kreeg daar een antidepressiva en kalmeringstabletten. De antidepressiva voor de depressie en de kalmeringstabletten voor de paniek die ik ervoer. De paniek kwam voort uit dat ik ineens goed moest eten, want anders zouden ze achter m’n geheim komen dat ik een eetstoornis had. Hier woekerde de eetstoornis verder. Ik kon geen controle meer hebben over wat er in mij ging, maar ik had wel controle over hoelang het erin bleef. Na iedere maaltijd begon ik te braken. Na een maand mocht ik naar de open afdeling.

Vier maanden open afdeling
Op de open afdeling zit je vrijwillig.  Je kunt gaan en staan waar je wilde. Ik kreeg een stukje controle terug en dit zorgde bij mij voor rust. De kalmeringsmedicijnen werden afgebouwd. Uiteraard wordt op een afdeling voor jeugdigen goed gekeken naar de manier waarop je jezelf verzorgde, dus ook hoeveel je at. Weer bleek het braken een uitkomst om “gewoon goed” te blijven eten. Daarbovenop zat ik in de groep met mensen die daar zaten voor eetstoornissen, ik zag dus welk gedrag ik niet moest vertonen. En dat ik dus wel op een gezond BMI moest blijven, omdat mijn eetstoornis anders zichtbaar was. Ziehier wederom de woekering van een eetstoornis.
De antidepressiva en de therapie aldaar sloegen, na vier maanden open afdeling, goed aan. Ik ging voelde me niet meer depressief. Maar de angsten en de pijnlijke gevoelens voelde ik wel. Toch maskeerde ik deze gevoelens. Hoe ik dat deed? Doordat ik ze steeds minder ging voelen. Ik verdoofde mijzelf met mijn eetstoornis.

Thuis en Opname II
Na vier maanden was ik weer thuis bij mijn ouders en zusjes. Ik viel keihard terug, want de letterlijke veiligheid die de kliniek bood, was weg. Ik moest de wijde wereld in. De depressie kwam terug, ik denk achteraf dat het verlies van veiligheid de trigger was. Naast de depressie nam ook de eetstoornis toe: naast braken, ging ik laxeren en moest ik van mijzelf oefeningen doen. Ik kon er niet meer omheen dat ik een eetstoornis had.
Anderhalf jaar na de crisisopname moest ik wederom opgenomen worden op mijn zeventiende. Op een open afdeling. Tijdens deze opname kwam ik erachter dat ik geen motivatie had om op een ‘goede manier’ om te gaan met mijn gevoel. Ik stapte uit het hulpverleningscircuit. Voor mij was mijn eetstoornis een goede manier en het gaf mij een gevoel van veiligheid en controle. En verder was kop-in-het-zand-steken.

De overwoekerde jaren
Vier jaar lang raasde mijn eetstoornis op top speed door mijn leven. Uiteraard had dit gevolgen voor mijn lichamelijke toestand, mijn geestelijke toestand en mijn sociale leve. Alle drie waren ze beroerd. Ik verhuisde naar de andere kant van het land, om bij mijn toenmalige vriend te gaan wonen. In een poging te ontsnappen aan mijn gevoel. Maar die nam ik mee. Mijn eetstoornis ook.
Ik had diepe, diepe dalen. Waarin ik in deze periode (letterlijk en figuurlijk) gered werd door lieve mensen aldaar en mijn kat. Ik kon niet ontsnappen uit de cirkel van braken, laxeren en hongeren. Lichamelijk was ik een wrak. Wat overigens wel een wonder was, was mijn gewicht: ik had een normaal BMI op het dieptepunt van mijn eetstoornis. En dat kwam niet door mijzelf. Achteraf bleek mijn schildklier veel te traag te werken en ik denk dat dit mijn redding is geweest, fysiek gezien.
Op mijn dieptepunt liep ik dagelijks langs verschillende drogisterijen om laxeermiddelen en (dure!) dieetpreparaten te kopen, zat ik uren op het toilet, deed ik uren oefeningen, sliep ik naakt op de grond (verbrand je meer kcal dacht ik), braakte ik alles uit, woog ik mijzelf veelvuldig en at ik wel. Dit laatste om mijzelf te overtuigen dat er niets aan de hand was. Ik at immers toch?

Last chance
Na vier jaar kwam er een keerpunt in mijn leven. Na een chat met de twee liefste vriendinnen (beiden lotgenoten) ooit: Maai en Esther. Ik was die eetstoornis spuugzat! Het kostte me echt zowat alles. Ik stond voor mijzelf op een crossroad. Of ik ga nu echt hulp zoeken en praten over wat me echt dwars zat. Of ik stop met leven. Samen met Maai en Es maakte ik een pact, we gaan voor hulp en voor leven. We motiveerden elkaar en we gingen ervoor. Ik liet me weer opnemen in een kliniek. En daar leerde ik leven zonder eetstoornis. Ik ging,  delen over alles. En ik liet uiteindelijk, na veel angstzweet en tranen, mijn eetstoornis los.

Iets doen met die ervaring: de geboorte van Motivacation

Inmiddels zijn we bijna acht jaar jaar verder. Iedere dag ben ik ontzettend dankbaar dat ik nog leef, geniet en vooral genezen ben! Maar er bleef een onrustig gevoel: ik wil iets doen met mijn ervaring. Iets moois opzetten. De kennis, kunde en de wijheid die ik vergaard heb door mijn eetstoornis, wil ik inzetten om anderen te ondersteunen. Samen met nog vier andere survivors heb ik een stichting opgezet: stichting Motivacation. We hebben allemaal een eetstoornis overwonnen en (bijna) afgestudeerde hulpverleners/professionals. Hierbij benutten we dus het beste van beide werelden: die van de persoonlijke, ervaringskennis en die van de geleerde kennis en werkervaring. Motivacation biedt meerdaagse activiteiten (kampen) voor jongeren en jongvolwassenen met een eetstoornis. Het doel van deze activiteiten is om het zelfvertrouwen te vergroten en de innerlijke motivatie om te genezen uit te bouwen. Daarnaast halen we jongeren uit hun sociale isolement en bieden we hen weer mogelijkheden op het aangaan van vriendschappen, want een sociaal netwerk is immers een voorwaarde om de baas te worden over je eigen leven na een eetstoornis. Wil je meer weten, kijk dan op www.motivacation.nl

Bron

Dankjewel Linda, voor het delen van dit aangrijpend mooie verhaal. Ik ben erg onder de indruk van je verhaal en hoe je je ervaringen en kracht gebruikt om een stichting op te stellen. Ik vind het een heel mooi verhaal om mee te geven aan mijn bezoekers en ik wil hen dan ook uitnodigen op op de website van Motivacation te kijken. Herken je dingen uit haar verhaal, heb je zelf ook te kampen gehad met eetproblemen dan denk ik dat je veel zult herkennen in het verhaal van Linda. Laat je reactie achter in de comments.

Liefs Kelly.

Volg mij via Bloglovin’ , Twitter , Instagram of Facebook of Youtube.