Linda had last van een eetverslaving #1: Op woensdag heb ik een rubriek op Kellycaresse.nl waarin aangrijpende verhalen van bezoekers worden gedeeld. Op het oproepje kwamen prachtige verhalen binnen, zowel anoniem als mensen die dit met hun eigen naam willen delen. Iedere woensdag kunnen jullie hier een nieuw aangrijpend verhaal lezen, ook kun je je nog steeds opgeven om je verhaal in te sturen. Vorige week kon je het verhaal lezen van een Linda die herstelde van een eetstoornis. Toevallig heb ik vandaag het verhaal van een andere Linda, zij had last van een eetverslaving. Ze woog op een gegeven moment 135 kilo en toen moest de knop toch echt om. Ze verteld vandaag haar openhartige verhaal op Kellycaresse.nl waarin ze haar reis naar 70 kilo minder op de weegschaal wil delen. Linda is inmiddels moeder van een prachtige dochter en een goede vriendin van mij geworden. Benieuwd naar Linda’s verhaal? Lees dan verder.
Linda had last van een eetverslaving #1
Linda: “Tot 16 november 2011 woog ik meer dan 135 kilo. Het zwaarste wat ik heb gezien op de weegschaal was 139,2…. Het zou best kunnen dat ik meer heb gewogen maar toen heb ik nooit op de weegschaal gestaan. Ik was dik. Heel dik. Toen ik nog een kleine Linda was, was ik altijd ziek door astma. Ik kreeg prednison en snoepjes omdat ik ziek en zielig was. Al snel werd ik het dikke meisje van de klas en voelde ik me altijd erg alleen. Ik werd dikker en dikker en dikker. Ik kwam bij verschillende diëtistes, deed Sonja bakker, EGA en nog een hele lijst van diëten. Niks hielp echt, ik had de hele dag door honger. Ofja honger, hoofdhonger had ik. Mijn hoofd zei altijd dat ik moest eten. Ik moest ook vooral eten als ik ongesteld moest worden en als ik verdrietig was.
Maar eigenlijk moest ik ook eten als ik blij was en als ik me goed voelde. Ik moest gewoon altijd eten. Eten was mijn troost. Ik werd veel gepest, werd daardoor verdrietig en ging eten. Veel eten, ik at kilo’s eraan. Op een gegeven moment dacht ik dat ik er klaar mee was. Ik denk dat het 2008 was dat ik ergens las over een maagverkleining. Dat leek me wel wat. Ik had immers alles al geprobeerd en het lukte maar niet. Eten was mijn verslaving. En is het trouwens nog steeds. Ik maakte een afspraak voor een screening voor een maagverkleining. Ik ging met een dikke buik vol spanning naar Hilversum naar de obesitas kliniek. Ik kreeg allerlei gesprekken met psychiaters, voedingsdeskundige en weet ik veel wie nog meer. Het was een verdrietige, moeilijke en indrukwekkende ochtend. Ik werd naar huis gestuurd en moest wachten op bericht van de obesitas kliniek of ik wel of niet geopereerd zou worden. Weken gingen voorbij en ik lag elke dag onder de brievenbus.
Totdat DE brief op de mat viel. Ik maakte hem snel open maar ik was helaas ‘niet geschikt’. Ik werd verdrietig en ging nog meer eten. En nog meer. En nog meer. Ik dacht niet meer na over de brief en leefde mijn leven verder. Ik moest het toch maar weer proberen om zelf te doen. De knop in mijn hoofd ging maar niet om. Zonder die knop is het verdomde lastig om van al dat lekkere eten af te blijven wat je overal om je heen ziet. Reclames op tv, in bushokjes, in de folders. Onderweg bij de benzinepomp, in de supermarkt en ga zo maar door..
Dikke Linda werd steeds dikker. Totdat ik er op een gegeven moment echt genoeg van had. Ik ging het nog een keer proberen of ik nu misschien wel geopereerd zou worden. Een operatie zou mijn enige uitweg zijn. Ik had het al zo vaak geprobeerd en het lukte maar niet. Ik was niet sterk genoeg om nee te zeggen tegen mezelf en tegen de lekkere snickers, bounty’s, en marsen en zakken chips en nog veel meer. Ik maakte een afspraak in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven omdat daar een vriendin van mijn moeder ook succesvol geopereerd was. Ik ging op screening daar, de details zal ik jullie besparen. Al snel zagen ze in Eindhoven dat een operatie mij veel goeds zou doen. Ik was nog een jonge meid in de bloei van mijn leven. Die bloei was er alleen niet omdat ik onderhand 140 kilo mee moest sjouwen elke dag. Na een vermoeiende ochtend ging ik naar huis en moest een aantal weken later terug komen voor de uitslag.
Vanmiddag om 11.30 komt deel 2 online van het verhaal van Linda, dan lees je of ze de maagverkleining kreeg en hoe dit verder verlopen is. Jullie mogen al wel jullie reacties achterlaten voor Linda want ik heb heel veel bewondering voor haar verhaal en dat ze dit met ons wilt delen.
Volg mij via Bloglovin’ , Twitter , Instagram of Facebook of Youtube.
Wat knap dat je je verhaal met ons wilt delen. Uiteraard ben ik benieuwd naar het vervolg. Ik hoop te lezen dat je inmiddels beter in je vel zit.
Petra onlangs geplaatst…Consequent zijn
Oh wat knap van je dat je het durft te delen, ben benieuwd naar deel 2, tot vanmiddag! Liefs
Bibian onlangs geplaatst…OOTD â Maxi Dress
Fijn dat je dit met ons wil delen! Ook ik kom straks nog een kijkje nemen, ben benieuwd naar het vervolg.
Vanessa onlangs geplaatst…Tintelfrisse zomer met vernieuwde Kneipp voetverzorging
Wat een heftig verhaal Linda en at knap dat je dit wilt delen! Ik ben heel benieuwd naar deel 2 van je verhaal
Pfoeh, heftig! Ik herken wel stukjes van mezelf hoor. Ik ben ook een emotionele eter. Als er iets leuks is gebeurd dan moet ik dit vieren met iets lekkers, ben ik verdrietig of down dan fleur ik mezelf op met eten, ongesteld zijn: och, eteneteneten. Ben benieuwd naar deel 2!
Manon onlangs geplaatst…OOTD â Maxi Dress
Wow dit verhaal is voor mij helaas te herkenbaar, ik weeg inmiddels 90 kilo bij 1.65 dus voel me echt een propje. Ik eet in het geheim extra bij en zou dolgraag willen afvallen. Eten is echt mijn troost soms 🙁 ben heel benieuwd naar deel 2 van je verhaal
Ik had haar verhaal op haar blog al eens gelezen, maar ik vind haar echt super dapper!
Jorien onlangs geplaatst…Be Thankfull
Wauw Linda wat knap dat je dit met ons wilt delen 🙂 ik neem gelijk zo even een kijkje op je blog 🙂
Oooh ik hoop zo dat het gelukt is! Heb zelf geen goede ervaring met het catharina ziekenhuis (heb in eindhoven gewoond) maar wie weet jij wel.. Hoop het! En knap dat je je verhaal zo durft te vertellen..
Nicole onlangs geplaatst…Foto’s die NIET op instagram kwamen..
Wat aangrijpend zeg, ben benieuwd naar deel 2! Ik denk dat emotie eten iets is wat wel mensen inclusief mijzelf herkennen
Emoties en eten. Het is een verschrikking. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik herken zoveel en ook juist weer niet. Heb al 25 jaar een eetstoornis. Ben nu bijna hersteld en nu pas, op mijn 36e, begint mijn leven. Ik hoop dat vanmiddag ook in jouw stukje te lezen: Leven in plaats van overleven.
Marion onlangs geplaatst…Was ik maar een aap gebleven
Pingback: Kelly Caresse | Linda verteld over haar ervaringen met een maagverkleining
Wow heftig.. mooi geschreven x
Jamie onlangs geplaatst…>> CASUAL DESTROYED
Wow heftig! Knap trouwens dat je gewichten durft te noemen. Ik ga snel deel 2 lezen!
Susanne onlangs geplaatst…TIP: Billy’s Farm Gevulde Rozijnenkoekjes
Heftif verhaal, maar goed verteld Linda. Dapper ook, daar heb ik respect voor. Het Catharina is ook ‘mijn’ ziekenhuis, waar ze inderdaad kundig zijn. Complimenten voor je schrijfstijl ook trouwens! Liefs, Meike