Negentien was ik toen de diagnose diabetes type 1 kreeg. Ik schreef onlangs al een artikel met een ‘brief aan mijn diabetes type 1‘ waarin ik daar meer over vertel. Vandaag wil ik mijn ervaringen delen vanuit mijn rol als mama en diabetes type 1. Hoe het is om als moeder chronisch ziek te zijn en diabetes type 1 te hebben, hoe ik mijn dochters hierin betrek en wat ik hen als les wil meegeven voor de toekomst, een hele persoonlijke blog.
Mama en diabetes type 1
Ik was 19 toen ik de diagnose diabetes type 1 kreeg, ik was 22 toen ik zwanger werd. Het was voor mijn man en ik een hele bewuste keuze om al zo jong aan het ouderschap te beginnen. Ik was aan het afstuderen maar ik wist, ik wil graag mama worden, het liefst op korte termijn. Yannick wachtte af tot ik er klaar voor was. Ik heb diabetes type 1 en de kans op complicaties is zeker aanwezig. Complicaties waardoor je zelfs op vroege leeftijd in een rolstoel kan komen te zitten, slechtziend of blind kan worden, nierfalen kan hebben en nog veel meer. Ik wil er niet bij stilstaan, maar het was voor mij wel de wake-up call waarin ik besloot om niet te wachten met het doen waarmaken van mijn dromen.
Zwanger worden met diabetes
Vol genieten van het nu en mijn hart volgen. En zo ook in de keuze om mama te worden. We wisten überhaupt niet of zwanger worden zou lukken en ik moest ook eerst groen licht van het ziekenhuis krijgen of ik zwanger mocht worden. Gelukkig was mijn diabetes goed ingesteld en kregen we gelijk groen licht. De zwangerschap was pittig maar wel goed te doen. Ik wilde dolgraag mama worden en zo volgde nog drie gezonde zwangerschappen.
Als je diabetes type 1 hebt dan ben je de hele dag bezig met het berekenen van je maaltijden. Het meten van je bloedsuikers, toedienen van insuline en het anticiperen op hoe je lijf hierop reageert. Je bent als het ware de dokter van je eigen lichaam omdat je zelf geen insuline meer aanmaakt. Naast hypo’s en dergelijke, heb ik ook meer last van vermoeidheid. Daardoor moet ik mijn energie wat beter verdelen door de dag heen. Zo doe ik ook weleens een middagdutje wanneer de jongste meisjes slapen. Mijn kinderen kennen mij natuurlijk niet anders als dat ik diabetes heb en ik weet niet hoe ze dit ervaren. Wie weet denken ze dat alle mama’s dit hebben en ontdekken ze later bij vriendinnetjes dat hun moeders dit niet hebben. Wel weten mijn meiden er al best veel vanaf doordat ik tijdens het doen van de handelingen hen erover vertel.
We leren Lana wat ze moet doen als mama een hypo heeft
Dan vertel ik bijvoorbeeld dat mama prikjes moet gebruiken voor haar diabetes. En als ik een hypo heb dan heeft mama appelsap of andere suikers nodig. Waar ze eerst dan begonnen de zeuren dat ze zelf ook sap wilde hebben, snappen ze nu dat als ik zeg ‘mama hypo’ dat ze dan even moeten wachten. We leren Lana al wel wat ze kan doen als mama een hypo heeft. Dat ze dan appelsap voor mama kan halen. Later kunnen we haar nog wel meer leren over hoe ze dan bijv. hulp kan inschakelen, maar ik hoop natuurlijk dat dit nooit nodig is.
Praten over diabetes
Ik vind het belangrijk om er met mijn dochters over te praten en het een heel normaal gespreksonderwerp te maken. Diabetes krijgen maakte me mentaal sterker en leerde mij om positiever in het leven te staan en er alles uit te halen wat er in zit. Echt genieten van het moment want we weten niet wat de toekomst ons kan brengen wat betreft complicaties. De boodschap van het genieten en je hart heel bewust volgen geef ik dan ook mee in de opvoeding. Leef met de dag, geniet van elk moment en juist ook van de kleine mooie dingen in het leven. Diabetes type 1 is in principe niet erfelijk dus de kans dat zij dit niet krijgen is enorm groot en daar hoop ik ook op natuurlijk.
Dankbaar
Mama en diabetes type 1 hebben is niet altijd makkelijk. Maar ik ben enorm dankbaar wat ik ervan mocht leren en dat ik drie gezonde dochters mocht krijgen en daar geniet ik iedere minuut van. Ik ben benieuwd of meer mama’s met diabetes type 1 onder mijn volgers zitten of mede chronisch zieke mama’s. Hoe gaan jullie ermee om? Klets erover mee bij de reacties.
En wil je meer weten over diabetes type 1? Kijk dan op ‘Type 1: Daar kun je niet omheen‘ voor meer informatie.
Hier ook een mama met diabetes, alleen wel type 2, ondanks een jonge leeftijd, daarbij speelt erfelijkheid dus een grotere rol. Daarom let ik goed op wat mijn kinderen binnen krijgen.
Ik ben zelf ook kind van een moeder met diabetes en ken het dus helaas van beide kanten. Mijn moeder was er altijd heel open over en betrok ons kinderen erbij. Zo wil ik ook omgaan met mijn kinderen en hun er uitleg over geven. Voor de toekomst blijf ik duimen dat zij het niet hebben en dat het bij mij onder controle blijft.
Ja! Hier een mama van 2 kids met diabetes type 1. Sinds mijn 21e. Bij mij zorgde het willen van kinderen ervoor dat ik eindelijk beter met mijn diabetes omging en het leerde accepteren. Ik kan er nog steeds super van balen maar stop het niet meer weg!
Hier ook mama met type 1 (27jaar toen ik de diagnose kreeg, nu 32) en coeliakie… 2 prachtige jongens van 3 en 1 jaar! Ik merk dat ik wel angstiger ben als 1 van mijn kinderen niet fit is. Direct vliegt er door mijn hoofd: ze zullen toch niet ook diabetes ontwikkelen… Het liefst zou ik ze elke maand willen testen (dit doe ik natuurlijk niet). De oudste van 3 weet er ook al veel van en vraagt ook veel, dus praten we er vaak over. Ze weten nu nog niet beter. Maar stiekem denk ik dat ik door hun fitter ben en alles eruit haal, waardoor ik zo min mogelijk beperkingen heb (en wil zien) door mijn diabetes. Ze zorgen ervoor dat zelfs met een erge dag/nacht je weer vol goede moed doorgaat en energie vind.
Sinds mijn 27e Diabetes type 1 in combi met coeliakie, nu 32 jaar en mama van 2 gezonde jongens (3 en 1 jaar).
Ik merk dat ik sneller bang ben dat 1 van mijn kinderen ook diabetes ontwikkeld. Bijvoorbeeld als hij een paar x doorlekt snachts (plasluiers) Gaat er bij mij direct een alarm bel!
Maar stiekem denk ik dat ik door hun een fittere moeder ben en alles eruit wil halen en zeker geen beperkingen zie/wil door mijn diabetes. Zelfs na een nacht vol hypo’s vind ik door hun energie, om weer wat van de dag te maken!
Hier nog geen mama, wel T1D sinds mijn 5e, nu 27. Ik heb een grote kinderwens en ben me vooral een beetje aan het inlezen en volg jou ook al een tijdje. Waanzinnig veel respect voor je en je vlog waarin je je kids te laat had gebracht op school door een hypo raakte me echt. Ik vind het echt top dat je zo open bent over zwanger zijn met diabetes en je ervaring icm moederschap. Je inspireert mij zeker!!!