Mijn vriendinnen willen samen mama worden

Vandaag heb ik een hele bijzondere blog voor jullie met een persoonlijke oproep naar jou toe. Ik ben al meer dan 12 jaar vriendinnen met Gemma. Later ontmoette ik haar vriendin en in mei dit jaar gaat dit mooie koppel trouwen. Ik ben hun ceremoniemeester en heb de eer om van dichtbij deze dag te ondersteunen. Ik ben trots op mijn vriendinnen. Ze hebben wel nog een wens. Een kindje. Twee vrouwen met een kinderwens , dit leek vorige week ineens in duigen te vallen.

Twee vrouwen met een kinderwens

Vruchtbaarheidsbehandeling voor lesbische stellen worden niet meer vergoed.

Gemma: De wachttijd voor een intakegesprek bedraagt 10 tot 12 maanden en na het intakegesprek moet je weer 10 tot 12 maanden wachten op de eerste behandeling. Vijftien maanden geleden meldde mijn vriendin zich aan bij het Rijnstate Ziekenhuis in Arnhem, één van de twee ziekenhuizen in Nederland waar de wachtlijst voor KID (Kunstmatige Inseminatie met Donorzaad) nog niet was gesloten. Ze was toen bijna 30 en zag de droom om voor haar 30e moeder te zijn in duigen vallen. De wachttijden lopen op en een uitnodiging voor een intake hebben we nog steeds niet ontvangen. Is er echt zo’n tekort aan zaaddonoren?

UPDATE: Er is inmiddels uitgesproken dat stellen die in 2019 de behandelingen laten doen, deze wel vergoed gaan krijgen. Helaas maken mijn vriendinnen hier geen kans op aangezien ze 2019 niet halen door de lange wachttijd. Hierdoor is deze update helaas voor hen niet van toepassing. De petitie tekenen heeft dus nog steeds zin.

Onnatuurlijk proces van kinderen krijgen.

Ik bereid me al jaren voor op een onnatuurlijk proces van kinderen krijgen. Al vijftien jaar weet ik dat geen enkele man bij mij past. Voor mijn vriendin is dat anders. Zij ontdekte vijf jaar geleden dat ze niet hetero-, niet homo-, maar Gemma-seksueel was. Ik was getuige van het proces van haar kinderwens: omdat ik haar geen zaad kan geven, zou ons kindje nooit biologisch van ons kunnen zijn. Heel wat tranen hebben gevloeid toen we ons verdiepten in de mogelijkheden: adoptie, een anonieme donor of een bekende donor.

Adoptie als optie?

Adoptie was al snel uitgesloten; we willen heel graag iets van onszelf in het kind herkennen. “Ja, maar dat is toch egoïstisch, er zijn zoveel kinderen die een nieuw thuis nodig hebben?” Als puntje bij paaltje komt, ken ik maar erg weinig mensen die dat psychisch aan zouden kunnen. Mijn partner wil heel graag een bekende donor. Ze wil weten wie het is, wat zijn bouw is, hoe intelligent deze persoon is, of hij 1.70 of 2.00 meter is (of iets daar tussenin), zijn passies en dat het een goede man is. Maar hoe vind je zo iemand? Directe vrienden, dat zou ongemakkelijk zijn. Via-via vrienden dan? Dan kennen jouw vrienden de man en weet je wie het is, maar kom je hem niet op elke verjaardag tegen. Maar hoe vind je zo iemand? Laatste optie: anonieme donor via het ziekenhuis. Hierdoor weet je als vrouw zeker dat je vroeg, maar vaker heel laat, aan de beurt komt, maar hebt geen idee met wiens genen je je laat insemineren. Veel mensen zijn oprecht verbaasd over deze wachtlijsten. Maar wederom, als puntje bij het paaltje komt geven veel mannen aan – dezelfde mannen die een minuut eerder nog zo verbaasd waren – dat ze niet willen doneren. Het dilemma.

Nederland laat steken vallen

In Nederland is alles goed geregeld: wij mogen trouwen, kinderen erkennen en als twee vrouwen de twee wettelijke ouders zijn. Toch laat juist dit land nu steken vallen. Is donorzaad voor kunstmatige inseminatie een medische noodzaak? In ons geval wel. Wij hebben een kinderwens en onze lichamen zijn niet in staat om die wens in vervulling te laten gaan. Ons lichaam werkt niet zoals zou moeten om samen een kind te verwekken. Homoseksualiteit, noem het een mutatie in de evolutie, een afwijking of gewoon gewoon. Wij zijn van 1 ding zeker: het is niet iets waarvoor je kiest. Daarom voelt het nu erg oneerlijk dat wij ons, als doorsnee Nederlanders met allebei een goede baan, in ons eerste koophuisje, met fietsen als hobby en een boterham met kaas als favoriete lunch, toch niet zo doorsnee zouden moeten voelen. Financieel doen we alles volgens het boekje, maar zelfs dan. Zelfs dan is het nagenoeg onmogelijk om de volledige KID-behandeling uit eigen zak te betalen. En echt, we zijn oprecht blij als een vriendin of nichtje ons vertelt dat ze zwanger is. Maar het voelt zo oneerlijk wat de overheid nu doet. Niet alleen voor ons, maar voor zoveel vrouwen die als koppel of alleenstaande een kind willen krijgen.

Het raakt ons in ons hart, in onze diepste wens om ons geluk met een nieuwe generatie te kunnen delen. Kinderen moeten geen kwestie van geld worden, maar van liefde. Daarom: teken alsjeblieft de petitie. Niet alleen voor ons, maar voor alle vrouwen die hun behandeling moeten staken of niet kunnen starten. Puur vanwege geld.

Teken de petitie via deze link en help mijn vriendinnen en vele andere stellen.