Op dit moment zit ik in het laatste trimester van mijn zwangerschap, de zogenaamde laatste loodjes. Die laatste loodjes die het zwaarst wegen, maar waarin wel het aftellen is begonnen. En ik ervaar die laatste loodjes best wel pittig. Ik wil me niet zeikerig voelen in dit blogje, maar ik wil gewoon de echte kant laten zien, die gewoon bij dat laatste trimester horen. Of die normaal zijn wanneer een zwangerschap lichamelijk wat pittiger valt. Zeker wanneer je al moeder bent, kan het behoorlijk pittig zijn om rustiger aan te doen.
Rustig aan doen in het derde trimester van de zwangerschap
Je moet rustiger aan gaan doen, maar je hebt ook je kinderen nog om voor te zorgen. Daarom ervaar ik deze en de vorige zwangerschap ook zo anders als mijn eerste zwangerschap. Waar ik in mijn eerste zwangerschap echt rust kon pakken, op de bank kon hangen met series en het spelletje Hayday op de iPad, is dit er bij de tweede en derde zwangerschap enkel bij wanneer ik opvang heb voor de kinderen. Wanneer Yannick ze ‘vermaakt’, wanneer ze bij mijn ouders zijn etc. Maar er zijn natuurlijk genoeg dagen dat ik alleen met ze ben wanneer Yannick is werken. En sinds kort lukt het me lichamelijk nauwelijks meer om ze mee te nemen naar een speeltuin, Efteling, dierenpark, bibliotheek of gewoon een fijne wandeling buiten. Zodat ze even kunnen spelen en uitrazen. Het lukt me soms nauwelijks meer om echt op de grond te gaan zitten met ze om wat te bouwen met de blokken, omdat ik dan veel bekkenklachten/harde buiken krijg.
En is dat erg? Nee, maar ik voel me er schuldig over. Natuurlijk kan ik dit relativeren, duurt deze periode helemaal niet lang meer en zullen mijn kinderen dit echt niet als onprettig ervaren. Ze zijn hartstikke vrolijk en lief en zorgen goed voor elkaar en hun mama. Het is zelfs goed voor kinderen om ook zichzelf te kunnen vermaken, om samen met je zusje te spelen en kinderen worden ook echt niet ‘slechter’ van wat meer tijd achter de tv of iPad. Maar zelf ben ik graag lekker actief met ze. Ik kijk dan ook uit naar de tijd na de bevalling, Als de kraamtijd voorbij is en het normale leven weer begint. Natuurlijk wordt het dan drukker met drie kinderen en zal dit qua tijd en ritme heel wat meer aanpassingen vragen, ik ga me dan wel weer fitter voelen. Dan kan ik ze weer meenemen naar een speeltuin, dierenpark of bibliotheek. Lekker een eindje met ze wandelen, Lana laten fietsen buiten en dat soort dingen. Meer quality time, in plaats van dat ik voor pampus op de bank lig of dat we het zoveelste boekje gaan lezen samen. Of dat Frozen weer aan gaat op de tv.
Tot die tijd tellen we deze laatste loodjes af en probeer ik ondertussen bewust te genieten van deze laatste zwangerschap. Het mooie, lieve, drukke meisje en zusje in mijn buik. Uitkijkend naar de periode die komen gaat, als gezin van 5. Drie meisjes aan mijn zijde, een ongelooflijk bijzondere droom die uit mag komen.
Herken jij je in de woorden die ik deel? Dat schuldgevoel in de zwangerschap? Naar je kinderen, je partner, familie of mensen om je heen? Dat je eigenlijk meer wil doen dan je kan? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties bij de comments.
Mijn vrouw is nu zwanger van ons tweede kindje en ze merkt wel verschil tijdens de zwangerschappen. Ik vind ook dat je naar je lichaam moet luisteren en het spelen met de kids haal je na de bevalling wel weer in ?. Succes mrt de laatste loodjes.
Wat naar dat je klachten hebt. Bij mijn eerste zwangerschap had ik ook veel harde buiken, maar werkte ik fulltime op kantoor tot een paar dagen voor de bevalling, dus rusten kon ik niet. Bij mijn tweede bevalling had ik gelukkig geen harde buiken, maar wel een dochter rondlopen. Ik werkte toen alleen als ondernemer vanuit huis en pmdat mijn dochter al 3,5 was en al wat zelfstandiger was kon ik gerust af en toe een half uurtje slapen tussen de middag. Zelf had zij geen middagslaapje meer,maar een keertje tv kijken kan heus geen kwaad. Doe rustig aan en zorg goed voor jezelf.
Ik had zo’n enorm schuldgevoel tijdens mijn zwangerschap. Mijn knul is een wildebras en als we gingen spelen was het al snel stoeien het gevolg was dat ik na 5 minuten spelen al op de bank lag. Er kwam bijna dagelijks iemand langs om met hem te spelen. Ze zeiden dan voor het huishouden te komen en ik stuurde ze weg met de kleine. Ik keek er zo naar uit om weer dingen te doen zoals ik ze gewend was. Dat stoeien hebben we onderhand weer ingehaald en hij heeft er niets van onthouden gelukkig.
Ik kan me voorstellen dat het echt pittig is. Maar wat je al zei: je kunt het relativeren. Het is maar voor een korte periode. Succes met de laatste loodjes!
Heel herkenbaar. Ik kon vanaf 30 weken echt niks meer. Vijf minuten lopen gaf al zoveel pijn. Voelde me dan ook behoorlijk schuldig naar Fay toe. Wilde juist in m’n verlof leuke dingen doen met haar
Oh, dit is heel herkenbaar! Hier nu ook de laatste loodjes van de 2e zwangerschap, en mijn dochter is nu 16 maanden. Ze vraagt veel aandacht, maar mama kan niet spelen. En ze staat en loopt nog niet echt, dus mama moet haar eigenlijk veel tillen. Maar dat lukt bijna niet door de bekkeninstabiliteit! Het huishouden is ook heel lastig, en daardoor voel ik me ook schuldig naar mijn man. Nog een paar weekjes, meid, voor ons allebei!
Ik herken het wel hoor. Ik wilde van de week een treinbaan bouwen voot de mannen. Dit lukte uiteindelijk wel maar daarna had ik wel meteen last van mn rug en buik… terwijl ik dat soort dingen juist zo leuk vind om te doen met de jongens… Maar goed, dat komt na de bevalling wel weer!
Ja, heel herkenbaar. Maar gelukkig kun je het relativeren. Ik voel me nog steeds wel eens schuldig als ik niet alles tegelijkertijd kan.
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je je schuldig voelt. Maar dat hoeft toch helemaal niet, Lana en Aimy snappen het vast wel (kindjes voelen dat soort dingen altijd feilloos aan). Dat spelen komt straks wel weer als je bevallen bent. Probeer je niet teveel zorgen te maken en lekker door blijven genieten van een extra boekje/verhaaltje op de bank/bed. Heel veel sterkte met de laatste loodjes!
Ik herken het zeker ja! Ik had het met mijn dochtertje toen ik voor de 2e keer in verwachting was. Volkomen normaal maar toch dat gevoel idd wat ervoor zorgt dat je je er zo rot over voelt. Ik had een gigantische buik en kon eigenlijk al rond de 25 weken al amper op de grond zitten spelen met Ophelia. Zodra het wel weer kon heb ik die tijd gelukkig helemaal weer ‘ingehaald’. ?
Ja zeker herkenbaar hoor. Het enige wat ik je als advies kan geven is, laat het los. Want je er schuldig over voelen hoeft echt niet, elke moeder heeft hetzelfde. You can do this! Succes met de laatste loodjes!
Ik zou zeggen voel je vooral niet schuldig, want jouw meisjes krijgen volgens mij genoeg warmte, liefde en aandacht. Ook al heb ik zelf nog maar één kindje, denk ik wel dat ik je gevoel begrijp hoor. Ik maak me soms überhaupt al zorgen vóórdat wij voor een tweede kindje zullen gaan. Ik was tijdens mijn zwangerschap van Emma echt heel erg misselijk. Het lijkt me loodzwaar om dit weer te moeten ervaren, maar dit keer met de zorg voor een kleintje erbij. Geen zwangerschap is natuurlijk hetzelfde, maar als het weer het geval is, weet ik gewoon dat ik er niet volledig voor haar kan zijn.
Ik snap dat je je schuldig voelt! Hoewel ik nu iets meer dan 33 weken zwanger ben van ons eerste kindje, voel ik me ook schuldig naar de buitenwereld: Waarom lukt het me niet meer om een halfuurtje te lopen? Waarom moet ik vaker even rusten? Waarom kan ik zelf niet meer (goed) stofzuigen? Stel ik me aan?
En ik vergelijk met andere zwangere vrouwen: Waarom kon zij wel tot het eind alles doen? Waarom hoorde ik haar nooit klagen?
Ook hier dus af en toe een schuldgevoel, terwijl het toch maar een fase is en het straks ook weer over is. En daarnaast weet ik ook maar al te goed dat een zwangerschap niet niks is en het af toe ook gewoon zwaar is!
Nog een paar weekjes doorbikkelen!
Toen ik zwanger was van de tweede een beetje zoals jij maar heb het nu ook en dan snap jij mij wel 😉
en niks om je schuldig over te voelen meis komt dalijk helemaal goed als die bolle buik weg is en je weer met alles kan meedoen en genieten 😀 <3
Ik herken alles en ervaar precies alles zoals jij beschrijft..
We zijn even ver qua zwangerschap van derde kind en de 2e kind is pas 1!
Ik vind het momenteel ook erg zwaar omdat ik weinig hulp kan krijgen dus koken en huishouden zijn al zwaar en dan wil je ook de kinderen aandacht geven wat me niet lang lukt… idd ze kijken veel tv en de oudste heeft vaak de tablet..
Ik kan ook niet wachten om te te bevallen en weer fit te worden!
Ik wens je nog een fijne zwangerschap toe! We kunnen Dit!
Groetjes najia tessoudali
Heel herkenbaar, het is een stuk zwaarder als je al een peuter heb rondlopen…
Maar gelukkig is het maar tijdelijk en kunnen we de verloren tijd waar ik me dan toch ook wel schuldig over voel inhalen en vooral genieten van de kinderen!
Sterkte met het laatste trimester… Een bv vooral genieten van je gezin 🙂
Heel herkenbaar! Ik schreef er eergisteren toevallig ook een blogje over omdat ik plotseling naar het ziekenhuis moest ivm aanhoudende (pijnlijke) harde buiken en lichte weeën. Van de verloskundige moet ik nu nóg rustiger aan doen maar ik vind het zo verschrikkelijk lastig. Zeker nu mijn jongens in de zomervakantie thuis zijn en we ook al niet op vakantie gaan ivm mijn zwangerschap (nu 34wkn) gun ik zo graag iedere dag een leuk uitje. Gelukkig zijn ze zelf heel behulpzaam en meelevend maar dat schuldgevoel van mama…. gelukkig zijn we er bijna meis!
Herkenbaar ik heb een dochtertje van 1 jaar en 4 maanden ronndlopen en ben nu hoogzwanger 25 uitgerekend maar kan elk moment natuurlijk gebeuren
het is pittig mijn twee oudste van 8 en bijna 7 helpen wel maar waneer ze buiten spelen of hun eigen dingen doen en mijn man werkt is het zwaar
vorig jaar kon ik meer rust nemen tijdens mijn zwangerschap
dat is nu wel anders.
maar ik laat jasmijn mijn jongste van 1 gewoon op de momenten dat ik het zwaar ervaar met mijn buik laat ik haar op de tablet en een kinderliedje kijken op mijn mibiel baby tv helpt ook .
Ik herken t ontzettend! Ik heb nu 2 meiden maar bij mn laatste zwangerschap vanaf 7wk al bekkeninstabiliteit. Ik voelde me zoo schuldig dat ik niet meer ff lekker naar de bieb of de eendjes kon wandelen. Dat we niet meer lekker door t dorp konden fietsen en dat verder dan n mini blokje om met de hond eigenlijk niet meer van huis af konden. Net als jij ben ik graag samen met mn kids actief dingen aan t doen ipv altijd maar alleen laten spelen. Het schuldgevoel naar mn dochter was mega groot. Maar gelukkig heeft ze er niks onder geleden en pakt ze nu 3x zo hard die actieve aandacht en dingen terug hihi. Even volhouden nog en genieten van t minimeisje nu nog aan de binnenkant van je buik??