STORY: Ik was 21 en werd pleegmoeder met mijn vriendin

Bron

Mijn blog Kellycaresse.nl is niet alleen een platform voor mijn ervaringen, maar ook deel ik af en toe de ervaringsverhalen van andere vrouwen en moeders. Vandaag deel ik de ervaringen van Eva. Zij was 21 jaar en werd plotseling pleegouders met haar vriendin. Zo kreeg ze op jonge leeftijd met haar grote liefde geen kindje van henzelf , maar een pleegkindje, in een paar jaar tijd vormen zij een gezin van vijf. Eva deelt vandaag hun bijzondere verhaal. Een bewonderenswaardig mooi verhaal wat meer bekendheid verdient.

Wat een logeerweek leek, werd de vraag of wij pleegouders konden worden.
Eva: Mijn vriendin en ik staan samen in de bloei van ons leven, we gaan net samenwonen, studeren allebei en hebben veel vrije tijd met elkaar. Dan komt ons vrijwilligerswerk ineens heel dichtbij door de komst van een kind. Nee, geen kind van onszelf maar een pleegkindje.

De eerste dagen van het verblijf van ons pleegkindje waren onwerkelijk, hij werd letterlijk in onze schoot geworpen door zijn vader. Hij was de wanhoop nabij en kon niet meer voor zijn zoon zorgen. Ook moeder kon dat op dat moment niet vanwege verschillende problematiek. Daar sta je dan in de gang met een baby van 4 maanden die je maar drie keer eerder hebt gezien. Ik weet nog goed dat ik hem van zijn vader over nam en mijn vriendin vragend aankeek. Wat nu?

Wat eerst een logeerweek leek te zijn, werd al snel veranderd in de vraag naar pleegzorg voor deze kleine man. Wij hebben ervaring met opvoeden van kinderen door onze opleidingen, maar een pleegkindje dat is wel een ander verhaal. Toch hebben wij ja gezegd, want na een paar weken voor dat ventje zorgen konden we hem al niet meer loslaten.

Elkaar leren kennen als moeders
Dan komen de bezoeken van jeugdzorg, de kinderbescherming, voogd van onze pleegzoon en biologische ouders. De biologische ouders zijn akkoord gegaan met veel verdriet over het feit dat ze niet voor hun kind konden zorgen. Die gesprekken zijn zwaar, je moet je overal over verantwoorden. Je hele familie en huis worden overhoopgehaald om te zorgen dat er een veilige plek is. Dit hebben wij als heftig ervaren. Uiteraard hadden we dit over voor dat kleine mannetje wat in de box lag.

Spullen waren er nog niet, die hebben we overal en nergens vandaan gehaald. Toen waren we met zijn drieën. Ineens ben je een gezin en moet je elkaar leren kennen. Niet alleen onze pleegzoon moest ons leren kennen maar wij moesten elkaar als moeders ook leren kennen. De eerste periode was daarom ook zwaar. Een kindje wordt natuurlijk niet zomaar uit huis geplaatst, ook onze pleegzoon had met 4 maanden al het een en ander meegemaakt waardoor, bijvoorbeeld hem in zijn eigen bedje laten slapen al de moeilijkste opgave ooit leek.

Na verloop van tijd groeiden we samen naar elkaar en werden echt een gezin. Een vrolijk mannetje die ons hart had gestolen. We vonden onze draai en pakten ons leven weer op, nu met kind.
Dit hadden we nooit kunnen doen zonder de steun van onze ouders, familie en vrienden. Wij zorgen volledig voor onze pleegzoon en genieten daar met volle teugen van.

Tot het moment dat er gesproken wordt over terugplaatsing, je hart slaat dan een keer over. Wij beseften toen pas wat voor impact deze gebeurtenis in ons leven heeft gebracht. Hij die gehecht was aan ons, wij die gehecht waren aan hem en dan moet je de molen in. Bezoeken naar zijn biologische moeder worden opgehoogd en het lijkt allemaal perfect te gaan.

Zwanger van het derde kindje
In de tijd dat onze pleegzoon bij ons woonde, heeft moeder nog een kind gekregen. Die woont wel gewoon bij moeder. Hij genoot van de tijd met zijn zusje en zijn moeder, maar vond het toch heel fijn als wij hem weer kwamen halen.  Dan is de dag aangekomen dat hij terug gaat naar zijn moeder, onze harten kunnen dit eigenlijk niet aan. Je gunt een moeder zijn eigen kind als die daar weer voor kan zorgen. Met pijn in ons hart en veel verdriet is hij weer bij zijn moeder en zusje gaan wonen

Na twee maanden afstand kwamen er weer mindere berichten onze kant op over onze toen niet meer pleegzoon. Moeder kon haar twee kinderen toch niet aan én was zwanger van de derde. Wij vragen ons zelf ook wel eens af hoe dit mogelijk is als je in een zorginstelling woont met professionals in dit vakgebied, maar helaas het gebeurt.

De biologische moeder gaf steeds meer aan dat ze het niet meer aan kon, en bracht haar zoon regelmatig te logeren bij ons. Wij genoten van die tijd met hem, maar wisten tegelijkertijd dat er actie ondernomen moest worden. Twee kindjes bij een moeder die het niet aankan en zwanger van een derde. Actie kwam er, ineens hadden we twee pleegkindjes om voor te zorgen.

Bron

Twee pleegkindjes om voor te zorgen
Er was plek en ruimte in ons hart om voor deze kindjes met liefde te zorgen, wij hebben op de vraag willen jullie pleegzorg doen volmondig ‘ja’ gezegd. Wetende dat er nog een derde in de buik van moeder zat en niet wetend hoe dit afliep. Onze pleegzoon was erg blij, hij kon zich nu verbaal uitten en zei ‘Mama’s mag ik hier nu weer blijven en in mijn eigen bed slapen?‘ Wij konden hier geen antwoord opgeven niet wetende hoe het afloopt. Wij zeiden natuurlijk ventje mag je in je eigen kamer slapen en hier zijn.

Met twee pleegkindjes is het dan toch weer anders dan met een. Onze pleegdochter heeft heel erg haar best moeten doen om haar draai bij ons te vinden. Na lang afwachten, dichtbij komen en toch weer afstoten heeft ook zei haar draai in ons gezin gevonden. Ook dit meisje heeft ons hart veroverd. Snel kregen ze een zusje, en ja het biologische zusje. Moeder kon ook de zorg voor deze baby niet aan. Ze heeft haar met een aantal weken oud vrijwillig afgestaan aan ons.

Hun zusje werd geboren en toen hadden wij drie pleegkinderen.
Voor de derde keer staat je leven op zijn kop, twee jonge kindjes en een drugsverslaafde baby. Hoe gaan we dit doen? Hoe gaan we dit overleven? Hebben we wel goed gedaan aan deze keuze? Dat zijn vragen dit bij ons opkomen als we er aan terug denken. Op dat moment was het ook voor ons overleven. De een met baby in draagdoek de hele dag door, de ander met de andere twee proberen het ritme er in te houden. Maar dan ben je er nog niet, je moet bezoeken regelen met biologische ouders, je moet gesprekken voeren met voogd, pleegzorgbegeleiding en evaluaties voeren. Dit keer op keer weer. Het is niet iets wat je zo maar even doet. Er komt zo veel meer bij kijken, dan alleen het zorgen voor kinderen.

Een gezin van vijf
Na ruim 1,5 jaar heeft iedereen zijn draai gevonden en vormen we een mooi gezin van vijf. Daar ben ik dan ook heel erg trots op. Ik ben trots op mijn pleegkindjes en trots op mijn vriendin. Wij hebben dit gewoon even geflikt. En flikken het nog steeds.

Nu komt er een onzekere tijd aan, hun biologische moeder wil de twee jongste kinderen terug. Er volgen veel onderzoeken, evaluaties en bezoeken. Blijven we een gezin van vijf of worden de broertjes en zusjes uit elkaar gehaald? Als wij er samen over nadenken kunnen wij dit emotioneel slecht aan. Het voelt aan alle kanten niet goed. Niet goed voor de kinderen. Alles wat wij willen is in het belang van de kinderen. We willen niet dat de fouten die bij onze pleegzoon gemaakt zijn, nu ook bij onze pleegdochters gemaakt worden. We hopen dat we ze kunnen beschermen, dat ze zich fijn voelen en veilig kunnen opgroeien en ontwikkelen. We zijn benieuwd wat de toekomst ons zal brengen.
Liefs Eva.

Dankjewel Eva, Voor het delen van dit bewonderenswaardige mooie en bijzondere verhaal. Wat vind ik het knap wat jullie samen doen, heel veel respect heb ik hiervoor. Ik ben benieuwd of lezeressen zich herkennen in Eva’s verhaal. Heb jij ook ervaringen met pleegzorg? Eigen ervaringen of van om je heen? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties bij de comments.