LIFE: Het tweede zoontje van Melissa werd stil geboren

Mijn blog Kellycaresse.nl is niet alleen een platform voor mijn ervaringen, maar ook deel ik af en toe de ervaringsverhalen van andere vrouwen en moeders. Over sommige onderwerpen wordt weinig gesproken, dit kan door een taboe zijn of omdat men het moeilijk vind om erover te praten. Het zoontje van Melissa werd stil geboren, ze deelt vandaag haar heftige verhaal. Melissa (23 jaar): Ik ben Melissa en ik woon samen met mijn vriend zijn we trotse ouders van onze zoontjes Jayden en Noah. Jayden is met 6 weken te vroeg geboren na een zwangerschap met veel zorgen en stress. Eind 2015 wilden we voor gezinsuitbreiding gaan. Februari 2016 kregen we een positieve test in handen. We hadden goede moed dat dit keer alles anders zou gaan. Ik zei nog tegen mijn vriend ik denk dat ik zwanger ben van een tweeling. Notitie vooraf, dit betreft een heftig en emotioneel verhaal.

De goede moed zakte al snel in onze schoenen toen ik een bloeding kreeg. Ik belde gelijk de verloskundige maar helaas was de zwangerschap nog te pril voor een echo. De dagen erna werd het bloeden steeds heftiger en het begon ook steeds meer pijn te doen. Eindelijk een week nadat de bloeding begonnen was konden we komen voor een echo. We zagen gelukkig gelijk een kloppend hartje. Alleen het hartje van het andere kindje klopte niet. Dus toch een tweeling. Met een opgelucht gevoel maar tegelijkertijd ook met een verdrietig gevoel gingen we naar huis. Weken gingen voorbij en de bloedingen bleven ook maar aanhouden wat mij ontzettend bang en onzeker maakte. Wat als dit kindje ook uitloopt op een miskraam dan ben ik ze allebei kwijt. Eindelijk rond de 14 weken stopte de bloedingen en vertelden we het onze familie.

Gelukkig voelde ik het al een tijdje goed bewegen en dat gaf mij ook weer wat meer zekerheid. Het was tijd voor de 20 weken echo en daar waren we allebei behoorlijk zenuwachtig voor. Bij Jayden was de 20 weken echo niet goed. Maar alles was goed hij groeide goed en we zouden weer een zoontje krijgen. Eindelijk zouden we gaan genieten van de zwangerschap.

Een paar dagen later was het opeens stil in me buik. Ik voelde niks meer. Geen schopje of plopje helemaal niks. Ik was 21 weken zwanger dus hoefde hem nog niet per se elke dag te voelen. De volgende dag voelde ik nog niks. Ik heb geprobeerd hem uit te lokken door contact te zoeken met mijn handen. Nog steeds voelde ik niks. De volgende dag mocht ik komen voor een echo.

Mijn wereld stortte in elkaar toen de verloskundige zei : ‘Melissa ik heb slecht nieuws voor je’. Ik wist het eigenlijk diep van binnen al maar het voelde zo onwerkelijk. Het kindje wat in mijn buik zat leefde niet meer. En dan gaat alles ontzettend snel een paar uur later zaten we in het ziekenhuis de bevalling te bespreken en de onderzoeken die gedaan moeten worden. Ik wilde niet bevallen ik zag er zo erg tegenop. Ik durfde niet.

Twee dagen later werd de bevalling ingeleid en die was ontzettend pijnlijk lichamelijk en geestelijk. Beiden wilde we onze moeders erbij hebben tijdens de bevalling. Op dat moment voelde ik me weer net een klein meisje die de hand van haar moeder nodig had. Terwijl ik eerst wou dat hij zo snel mogelijk uit mijn buik was, wilde ik hem nu niet loslaten. Dan zou het definitief zijn ik was zo bang. En daar was hij perfect en volmaakt zo mooi. Hij leek precies op Jayden. We hebben veel foto’s gemaakt en iedereen die wilde heeft hem vast kunnen houden. Ook al leefde hij niet meer, hij is wel ons kind onze trots. Afscheid nemen viel me zo zwaar. Mijn hart brak toen Jayden tegen Noah zei ‘dag baby‘. Zo oneerlijk we hadden hem zo graag een broertje gegund.

De periode na dat Noah geboren is gaat met vallen en opstaan. Ik heb last van paniek aanvallen en hyperventilatie. Mijn zelf vertrouwen is aan diggelen. Ik heb dagen dat ik niet kan stoppen met huilen. Het voelt zo oneerlijk waarom hebben we niet de kans gekregen om hem te leren kennen, zijn mooie ogen te zien en zijn warme handje te voelen in plaats van zijn koude. Ik heb me jaloers gevoeld als ik zwangere vrouwen zag waarom jij wel en ik niet. Ik heb het gevoel gehad alsof ik heb gefaald. Ik kon weer geen zwangerschap voldragen. Het verlies van Noah kan ook ontzettend eenzaam voelen. Ik voel me ook vaak niet begrepen omdat het zo ontzettend moeilijk is om het gevoel te verwoorden. Vaak wordt er ook gezegd je hebt Jayden nog. Maar dat maakt het verdriet niet minder omdat ik Jayden heb weet ik juist wat ik mis. Er is ook geen oorzaak gevonden van het verlies. Daardoor vraag ik me continue af ‘waarom’.  Een paar weken later ben ik ook nog met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ik kreeg een heftige bloeding omdat er nog resten placenta in mijn baarmoeder zaten en moest met spoed gecuretteerd worden. Ik ben daarbij 3 liter bloed verloren en heb twee keer een bloedtransfusie gekregen. Dat gaf mijn zelfvertrouwen weer een enorme klap. Voor nu neem ik elke dag maar zoals het komt de ene dag wat beter als de andere en geniet ik nog intenser van mijn gezin maar Noah missen we elke dag….

Dankjewel Melissa, voor het delen van je heftige verhaal, wat een hoop verdriet. Ik heb het niet droog kunnen houden tijdens het lezen van je verhaal, dit gun je niemand.  Mocht je herkennen in haar verhaal, mocht je willen reageren, dan mag dit bij de reacties. Ik wens Melissa en haar gezin heel veel liefde en geluk toe voor de toekomst.